Jest grudzień. Ostatni miesiąc roku. Ostatni
miesiąc życia. Ostatni rozdział. Z nieba padają czerwone płatki śniegu. Estera
trzyma mamę za rękę, a drugą łapie czerwony śnieżek.
- Ona ma siostrę bliźniaczkę?
Szczupły oficer z miłą, łagodną aparycją
pochyla się nad małą, by dać jej cukierka.
- Pan jest lekarzem?- pyta zaschniętym,
schorowanym gardłem Fajga.
- Tak – odpowiada jeszcze cierpliwie Niemiec.
- Córka ma od kilku dni zakrwawione oczy. Nie
wiem, co jej jest?
- Czy ma siostrę bliźniaczkę? Pyta oficer
ponownie, jakby głos kobiety był tym w sobie i nie zaglądał do oświęcimskiego
świata.
- Nie, nie ma – odpowiada Fajga spoglądając
na niego wzrokiem nadziei, która powinna była dawno się powiesić.
Niemiec odchodzi z delikatnym uśmiechem wypytując
inne matki.
- Czy syn ma brata bliźniaka? Jest bliźniak?
Jest grudzień. Ostatni miesiąc roku. Ostatni
miesiąc umowy. Ostatni rozdział. Miriam siedzi przed laptopem z pustym ekranem
od czterech dni. Próbuje zakończyć powieść, ale ta nie chce się spełnić.
Brakuje synonimów słowa ból. Tego kopa, który poruszy miasta ludzi, zamknięte
korytarze dla egoistów i stagnatów.
Jest grudzień. Estera nie ma siostry
bliźniaczki. Fajga zrozumiała, ocknęła się z choroby, odwodnienia i brudu.
- Ona miała siostrę, ale zmarła na tyfus. Siostrę
bliźniaczkę…
Niemiecki oficer [z wysoką rangą] przechodzi
obok z podniesionymi kącikami ust, które ma jak znamię i robią mu tzw.
wrażenie. Miły zły człowiek.
- Skrzypek gra! Skrzypek gra! - Estera pokazuje matce jakiś punkt na niebie.
- Tam nic nie ma. Ta muzyka to nie jest
skrzypek Ezechiel. To nie twój dziadek.
Dziecko wykrzywia buzię, która z trudem
przeżuła cukierka.
- Skrzypek gra! Skrzypek gra! – zawodzi mała.
Kolejka kobiet przesuwa się i Fajga widzi
drzwi do śmierci. „Dobrze, że chociaż cukierka zjadła” myśli bezsensownie
matka. Instynkt umiera ostatni.
- Tak, skrzypek gra. Gra skrzypek małej
Esterce.
Bierze córkę na ręce a ta wyciąga swoje ku
niebu i radośnie oznajmia „Skrzypek gra”.
Jest grudzień. Ostatni miesiąc na oddanie
powieści wydawcy. Miriam przegląda podręczniki w poszukiwaniu ilustracji do
słowa ból, ale nic nie zapełnia i tak pustej białej kartki. Wstaje od biurka,
by zapuścić antybiotyk do zakrwawionego oka. Ma nie nadwyrężać oczu, ale
książka nie chce się dokończyć. Po bladych policzkach spływają krople albo łzy,
bo w tym akurat czasie tom odnalazł Miriam i zamknął za sobą drzwi. Kobieta
siada przy laptopie i zaczyna ostatni rozdział od słów… Skrzypek gra.
Jest grudzień. Miesiąc cudów. Estera
wymarzyła sobie siostrę bliźniaczkę.
Wszechświat spełnił życzenie kilkadziesiąt lat później.
