Likwidacja GG

Szanowni Państwo,

uprzejmie informuję, iż kontakt ze mną jest możliwy od dzisiaj pod adresem ewa.klajman@gmail.com
Każdy Państwa mail zostanie przeze mnie odczytany i na każdy odpowiem, w miarę możliwości, jak najszybciej.
Dotychczasowy kontakt ze mną na GG jest już nieaktualny. Dzisiaj zlikwidowałam moje konto, więc wiadomości wysłane na dotychczasowy numer nie będą już do mnie docierać.
Mam nadzieję, że powyższa zmiana nie będzie dla Państwa uciążliwa. Wasze listy, opinie i komentarze są dla mnie niezwykle ważne. 

Pozdrawiam serdecznie,
Ewa Klajman-Gomolińska

Ruah

Podniosła krzyk garścią słów

Rzuciła w twarz nieba Po nagim bladym

Ciele Spływała zagadka jej życia i umierania

Zostawiła kod genetyczny

Jedyną spuściznę siebie po sobie

Oddając przodkom przysługę

Jesteś bólem Cudem który boli

Spod przymkniętych powiek

Wydostawała się karma powrót zła

Wyrządzonego grzechu pierworodnego

Niedomytego chrztem Ręką mało świętą

Karą z Bożych Ogrodów Owoców zakazanych i przyzwolonych

Poznania których nigdy nie dostąpiła

Bolisz mnie światłem i ciemnością

Zwątpieniem i ufnością Rozwidleniem i wyboistą prostą

Drogą mi tak drogą

Że brakowało czasu

Na doskonałość dźwięków żył pompujących

Ruah dla mnie świata anielskich piór

Dlaczego bolisz cierpieniem terminalnym szczęściem

Umykającym jasnym spełnieniem raną której

Nie dajesz się zamknąć miłością którą

Kochasz mnie jak chcesz ja Ciebie jak mogę

Mój genetyczny kod Materiał kości i mięsa

Wypełniającego tchnienia Przestrzeni moich

Skrętów i powstań Powłoka którą nie jestem

Nie byłam i nie będę

Trwałość ciągłość podstawa czegoś

Co stało się własną legendą punktem jedynym

Odniesieniem startem i lądowaniem i katastrofą

Marszem pokoleń jednego ja

Tylko drzewa pamiętają

Poznanie zaklęte w drzewo.

Moje Pompeje

Nim zgasną ostatnie Pompeje

Ostanie słowa zastygną

Na następne tysiąc lat

Nim miecz ostatnich słów

Rozetnie kręgosłupy łzy nadzieje

Idących na śmierć gladiatorów

Z biletem sieciowym dostępem bezpłatnym bonusowym karnetem

Nim polegną ostatnie Pompeje

A jeździec Madame Lenormand znaczyć będzie

Młodego mężczyznę koniczynę klucz niedźwiedzia

Na szachownicy dziwnego rozdania życia

Tlącego się w bezwietrzny dzień bezwietrznej próżni

Ze zdartym ptasim mlekiem

Zajrzę w przyszłość z krzykiem rozpaczy nawiedzonych ścian nocą

Ich zimnem pustym obcym niczyim

Pochylę się nad tragedią lwów morskich i otulę ziemskim kolorem

Mojego płaszcza ale nie uratuję ich serc nie potrafię

Moje współczucie nie pokieruje ich na bal życia

Nie poczują się wyjątkowo

A ja nie wzruszę losem by Pompeje odparły popiół

Więc nim to nastąpi niech zaklinacz koni

Zatrzyma jednego z tych idących na śmierć.

Dandys rozmawia z Pigmalionem

Pigmalion jest głuchoniemy

Ma wielki dom i dorobek

Oglądam jego rzeźby mniejsze i większe terytorium

Własności odrębności dwa razy więcej świata

Zatopione wyprawy książeczki czekowe oczekiwania

W kamieniu drewnie komplikacjach

Żyły w jego dłoniach Żyją we wspaniałomyślnej Andromedzie

Pigmalion jest głuchoniemy

Uśmiecha się częściej i zaczesuje włosy plastikowym grzebieniem

Bez jednego ząbka Oferuje świat całkowitej mitologizacji

Czasu przestrzeni drzwi otwartych pracy na cztery ręce

Ja mam tchnąć życie w jego kamień wyjąć z niego serce i zjeść

A potem będziemy żyć długo i szczęśliwie

Myślę o zwycięzcach dezerterach i zapomnianych miłościach

W wielkich piramidach na podwórkach Pigmaliona i jego przodków

O bryłach kolumnach formach figurach rzeźbionych na wytartych kolanach

A ziemia nie pochłonęła potępionych i niebo nie rozdarło się w pół

Przybywam w sobotę To wigilia tego dnia

Kaligrafuję na chusteczce do nosa no way

Pigmalion nie czyta Do niego mówią emocje moich ruchów

Krzyk obcasów o odejście ciszy z jego ust

Kroję tort sama  Nie jutro razem z Pigmalionem

Wyciągam mu przed wyostrzonym wzrokiem

Pokrzywdzonego rzeźbiarza przez los wróżbę na to

Co nie nadejdzie nie nastąpi nie spłynie w kamień drewno komplikacje

Trzy lśniące szklane miecze odcięcia wycięcia ścięcia

Dandysa z uporządkowanego świata bogów półbogów i pigmalionów.

Dandys rozmawia z Andromedą

Stoję w tej samej wodzie którą piły dinozaury

Pod samym sklepieniem piwnicy

Rozcieram je jak ciasto by zrozumieć znaki

Z prawej strony rysunki ludzi pierwotnych

Pierwsi tu przyszli i pierwsi pomarli

Pierwsza wiadomość list do ludożerców

Którego nie rozkminiam Pokolenie po wojnie

Lewa to folklor Powinnam znać ale nie znam

Prawy łuk lewy łuk zamknięcie przerażenie kneblowanie

Mumia Ciasno pod samym sklepieniem chwytam tlen

Uderzam pięścią i posypuje się na mnie gwiazdozbiór

Z Andromedą uwolnioną wyzwoloną tak dawno temu

Nie mów o swojej samotności nikomu bo gorsza jest od niej

Tylko desperacja traktuj ją jak odrębność jak nowe przebranie

Dandysa na równi z nonszalancją i wyjebaniem w kosmos

Zazdroszczę jej że została zauważona

W plemieniu subiektywistów słychać gaworzenie

Urodził się kolejny bóg

On jest tylko Jeden Odwracam do nich zabandażowaną twarz

Patrzą na mnie jak na inskrypcję w kamieniu

Przekazujemy sobie z Bogiem myśli na odległość On mnie słyszy

Nigdy nie jestem sama Jestem światłem

Które płynie w Nim po którym On płynie Trafię

Wyjdę Wzejdę On odsunie łuki kanty i smołę

Nauczy tajemnego alfabetu drzew Zaślubi Księżyc ze Słońcem

W tym miejscu otworzą się drzwi na moje lęki Pozbawi samotności

Przez nastanie dnia jako światła które jest we mnie

I odtąd będzie tylko szczęście Zaskoczona

Najbardziej zaskakujemy siebie sami.

Wiersze z Antologii... Lśnienie

Znajomy korytarz schody drzwi

Czas znajomy z wyrwami otrębami i drwiną

Czas zeszły czerstwy z dniem niezmordowanym

I tylko ten dywan owalny z błyszczącej czerwonej przędzy

Po którym boso marzyłam po którym boso płakałam

I tylko te firany fuksjowe zawstydzone też błyszczące

Przez które serce mi waliło przez które ptak nie odleciał z parapetu

Lśnienie Bardzo jasne światło energooszczędne

Lewitacja Szybkie kołysanie

I gdyby nie ta z orzecha poręcz

Której chwyciłam się by głosów do siebie nie wpuścić

Dzięki której niczego nie odkryłam

Choć ciemność pokryła nawet mrok ziemi

I gdyby nie białe posągi Pitagorasa i Platona można by było połknąć czyjąś duszę

Przyjąć matematyczny ciąg na nieistnienie istnienia

Szklana niemal przezroczysta podłoga

Na której ochoczo bawiły się odczepione od czaszek myśli

Po prostu nie goń tak i nie pędź

Zatrzymaj się na chwilę bo ja Cię o to proszę

I pozwól mi wyprostować się w ten kolejny dzień

Panie Boże.

Ach

Pierwszy w 2018