Hej, Tato

Idzie przez sen mój ojciec

Trzyma w rękach mój obłok snu

Jest poważny Ma garnitur którego nie znam

Przedstawiam go pustym drzwiom

Mówię że to mój ojciec

Prowadzę go światłem świec do sali

Na której nikt nie czeka

To mój ojciec głośno obwieszczam

Zaczyna się garbić

Jakby bał się że nie przygotował specjalnej mowy

Stale masz loki jak mała dziewczynka

Mówiąc odgarnia mi grzywkę z czoła

Nie czuję jego ręki

Czuję ciepło jego oczu na swoich powiekach

Nie to świetlówki

Weź mnie pod rękę mówi ojciec

Ale ja wolę biegać przy nim i podskakiwać

Z czterdziestoma latami na plecach

Idzie przez sen mój ojciec

Ma długi płaszcz do kostek

Bruzdy na twarzy

I szacunek na wskazującym palcu

Nie podskakuj kiedy do ciebie mówię

Ty do mnie nie mówisz Ciebie nie ma

Jestem Popatrz stoję obok twojego cienia

Znam go dobrze Jesteśmy po imieniu

Nie ma ciebie Nie ma...Nie ma gdy piorę wielki prochowiec

Życia Nie ma gdy rozdrapuję do krwi każdą chwilę ciszy

Nieznośnej

Idzie przez sen mój ojciec

Ma na ustach bladoróżową bezradność Podnosi rękę

Jakby chciał pomachać albo się przeżegnać

Daj mi rękę Pochodź ze mną trochę Wypluń gumę

Tańczę ze szmacianą kukłą w kółeczku

Nie ma cię nie ma nie ma

Biegnę pustą drogą Kałuże połykają moje łzy

To mój ojciec Tata

Ale kałuże milczą

Nie chodziłem akurat tą drogą

Tłumaczy stary stłoczony bezsilnością

Nie ma cię nie ma

Nadal masz piegi na nosie

Nie znasz już mojego nosa krzyczę mu prosto w nieżywą twarz

Nie ma ciebie Nie ma ciebie

Staję naprzeciw wielkiego dębu który ma ramiona rozłożone jak

Chrystus

To mój ojciec

Tak Wiem odpowiada stary dąb

Odwracam się z radością

Ale starego ojca już nie ma. 

Do Matki Boskiej

Bądź pozdrowiona Matko Boga który

Ostatnio na mnie nie spogląda

Może ukradkiem a ja o tym nie wiem

Już dość tych naręczy pustki do domu wniosłam

Śmiecąc przy tym chyba

Pełne wazony

W łzach stać będą w parzystych bukietach

Ozdobną czcionką piszę list do niewysłania

Nie obraź się na mnie nad ranem

Za brak koperty błękitnej

Nawet smutek w uniesieniu ma swoje imię

A ja z bezimiennymi przy stole drętwieję

Bądź pozdrowiona Matko Boga który

Czasami mocniej wierzy we mnie niż ja w Niego

Który wszystkie ścieżki bycia zaznaczył różańcem

Kamieni drzew świateł zamkniętych

W bańkach naszych oddechów

Bądź pozdrowiona Matko Boga który

Spada deszczem po każdym żarze

Zamyka snem wylęknione powieki

Otwiera drzwi w każdą niepewność

Jutra i modli się na rogu ulicy.

Widzenie Piotra

Linearny spad klęsk

Cudem pojawiających się jednocześnie w dwóch miejscach

Jarzmo okute widzeniem Piotra

W czymś co sen przypominało

Warknięcie i warkot

Odwieczne pytanie co było pierwsze

Nie przychodzi mu łatwo

Oddzielić duszy od uczuć

Ciała od zmysłów

Słów od znaczeń

Pochyla się nad łańcuchami bezlitośnie

Znoszącymi opór ciała

I z wysiłkiem ciężarnej przed jutrzenką

Przestawia pordzewiałe wskazówki

Letniego czasu

Na zimowy

Znów.

35 lat temu a nawet więcej

Na wyspie jest źle

Tak w kontekście "Serca wyspy" olsztyńskiego BWA. Poziom abstrakcji sięgnął już levelu, na którym Westlife zaśpiewa "Mandy", a Królik - przyjaciel Kubusia Puchatka, znany z wybuchowego charakteru - posprząta ten cały bałagan. Rozumiem, że można odnieść wrażenie w czasach porażającego pudla, że odbiorca, nolens volens, karłowacieje. Jednak, idąc takim tropem myślowym, można się potknąć o gałęzie tudzież o złotem mieniącą się folię. Skonfundowana jestem. Bałam się, że w stresie założę kapcie i wyjdę. W geometrycznych kompilacjach wypadałoby odnaleźć dzieło sztuki. W drżeniu ręki, zanurzającej patyk w farbie, wrażliwość. Mogłam się przecież postarać, ale jakiś króliczyzm mnie ogarnął. I tak mnie minął egzotyzm domowego pantofla, mistyczna podróż wyspiarska i oko wizjonera. Ku pokrzepieniu serc na małej sali był sobie Połom i jego zdjęcia. Na tyle silne, by obraz wyspy rozmył się od razu.