Haiku

 haiku moje

 na kartki rzucone o

 ścianę rozbite

Samotność w sieci

Jestem Chrystusem Mam własnego Judasza

Zarozumialca ze zdolnością kredytową

Przy drzwiach mojej matki czai się Anioł Śmierci

Jej serce odwraca wzrok od rzeczywistości schodów i drzwi

Wypełniam każdą zmarszczkę matki sensem

Czas dobrze działa na jej demencję

Ona obojętnieje na ontologiczne i egzystencjalne znaki zapytania Anioła Śmierci

On nie reaguje na parskanie kabaretu w telewizji Jest jak moja matka skupiony na jednym

Ona ubiera skarpetę

Jedną Nie jest aż tak zimno

Pomódl się Znasz Boga To Ten Sam

Matka mnie nie słucha Osuwa się przy ostateczności Wybiera gniew

Nieposłuszny umysł staje w poprzek Bożej Łaski

Jutro ugotuję metaforę Podsmażę epitet na skalę planetarną

Pycha

To już coś – mówi Jezus

Kim ja będę po wojnie

Zastrzelone zielone kurtki Bestialsko zamordowane żółte Szubienice czerwonych

Pejzaż zaawansowanej wojny Tu nawet komar przestaje być sobą

Kim ja będę po wojnie Pytam Jezusa Jemy razem zupę z jednego garnka

Śnią mi się często stygmaty

To już coś – mówi Jezus Dokłada sobie makaronu

Żeby świat był kompletny Bóg siedzi z człowiekiem przy jednym stole

Matka używa już tylko kilku wyrazów

Wypowiadam to zdanie ze wskazaniem na ból

Jesteśmy oboje samotni w świecie boleśnie napełnionym ludźmi Zostawieni To nas łączy

To już coś – mówi Jezus

Matka zmarszczyła swą starość w gniew Zarzuca mi upływ pamięci.

Biała laska

Niewidomy stuka białą laską w leśne wrota

Zamknięte Na pewno tu kiedyś byłaś

Kiedyś byłam gdzieś Pomóż mi

Masz skrzydła

Nie mam skrzydeł Mam tylko ciebie

Jakiś znak Kolor na niebie w tym miejscu Zapach

Drogi Rozchodzą się w ciszy Któraś musi mieć muzykę

Latem Pamiętasz gra wszystko Tka nuty twej pieśni

Moja róża Mój kwiat Moje kolce Moje piękno Moje piętno

Nie ma śladów Nikt tu nie gościł Nikogo nikt nie widział

Piłka Co ona tu robi Kto ją zostawił

Kto po śladach których nie ma znajdzie ręce

Podrzucające kolorową piłkę Ty czy ja

Ostatnią z ostatnich zabaw Ostatnia piłka z ostatniego ogrodu

Koloryt tak intensywny że dobrze nie robi się ani miło

Rozpoznaj drogę po kolorach Co widzisz

Ciebie z białą laską Siebie nie poznaję wcale 

Są wszędzie takie same korytarze Sufity podwieszane kpiną

Mroczne chichoty Wzdęcia zamykających  się drzwi

To nie są leśne wrota Wracamy

Wracać gdy się jest w polu zasięgu

Mieć zasięg na słowa ludzi przedmioty Ogarniać rzeczywistość w konkretach

Konkretnie wyrażać konkret konkretniejszy od liczb

Frywolność zostawić frywolności

A wyobraźnię za polem Tam przyjmą ją miasta widma

Wirtualni przyjaciele Ból odcisków

Już wiem W tym miejscu miałam ostatnio mniejszy odcisk

Więc to nie są leśne wrota Bóg ścierał z nieba pejzaż kaszmirową szatą

I rzucił nią w las I ja biegłam tym lasem Za szatą Za moim niebem

Weź moją białą laskę

Ale to nie są leśne wrota?

Niewidomy patrzy w lustro

Wygłodniałe łoże domaga się ilustracji do bajki

Już nie skrzypi ale chrapie

Cały dzień na nogach Stare łóżko

Zaczynam ulegać ulicy Szklance Szybie

Co się ze mną dzieje że odchodzę od lustra

Niewidomy wyraża myśl jak chciałby wyglądać

Kończę rysunek Językiem wyrażam siebie

Na płaskim stole Rano zetrę jak zawsze

Siebie mokrą gąbką Pociągnę tuszem lekko zwilżonym palcem

Dotknę jednowymiarowej nicości Płaskiego nie ma mnie

Nie wyjdę na schody

Ciągnie tam bagnem bez pasji i przekonania

Twoje wiersze układają się w loki Zauważa z grzeczności niewidomy

Bóg mnie kocha odpowiadam

I kieruję papierowy statek do brzegu wanny.

Niewidomy wygląda przez okno

Okno

Taka chwila z życia na życie

Okno

Myśl dalekosiężna Moje oczy za oknem

Moje oczy w niebie Moje oczy w tobie

Okno

Raz płacze Raz ucieka w przestrzeń

Przy framudze stoi niewidomy

Granica której nie znam Dalej siebie

Poza nie sięgnę Drzemię na framudze Moja poczekalnia

Nic nie trwa wiecznie poza trwaniem

Łudzę się że coś zmieniam że się zmieniam że świat się zmienia

Nie trzeba się odwracać by być odwróconym

Nie trzeba marzyć by odfrunąć Ochłodzić się nocą otworzyć

Granatu skórkę późną sokiem i miąższem

Naznaczoną samotnię dobrodziejstwa odpoczynku od dnia

Noc jest zawsze mówi niewidomy To nie jest dobrodziejstwo

W drzewach nie ma obietnicy poznania tylko odwrotu

A tak poznać poprzez drzewo Tu śpi puenta

Nie Tu ziemia sypie się na usta

Pod tym drzewem usychamy. 

Do Matki Boskiej

Bądź pozdrowiona Matko Boga który
Ostatnio na mnie nie spogląda
Może ukradkiem a ja o tym nie wiem
Już dość tych naręczy pustki do domu wniosłam
Śmiecąc przy tym chyba
Pełne wazony
W łzach stać będą w parzystych bukietach
Ozdobną czcionką piszę list do niewysłania
Nie obraź się na mnie nad ranem
Za brak koperty błękitnej
Nawet smutek w uniesieniu ma swoje imię
A ja z bezimiennymi przy stole drętwieję
Bądź pozdrowiona Matko Boga który
Czasami mocniej wierzy we mnie niż ja w Niego
Który wszystkie ścieżki bycia zaznaczył różańcem
Kamieni drzew świateł zamkniętych
W bańkach naszych oddechów
Bądź pozdrowiona Matko Boga który
Spada deszczem po każdym żarze
Zamyka snem wylęknione powieki
Otwiera drzwi w każdą niepewność
Jutra i modli się na rogu ulicy.

Archaizmy

Zaczesany kontynent

Ujawnienia prawdy

W kolejnym wymiarze

Oka z zawiniętą rzęsą

Dryfuje obszar przeludniony

Od myśli niespokojnej

Ofiara na ołtarzu złożona

Dzwonek temu

Stali na marmurowych schodach

Z lekka pijani, a trochę udawali

Kapało z kranu szumowiną

Niestrawności i rannych kaców

W oddaleniu od kieliszków

Na kurzej stopce

Podpięty sen lekko oparty

O front ofensywy Freuda i Junga

Estetyczna próba nazwania

Ostatniego pochwycenia kołysania żyrandola

Stali na kamiennych schodach

Z butelkami z wymiękłą etykietą

Czas obruszył się z lekka

Że już na adlerowskim rowerze

Przemierza się topnienie lodowców

Erotycznych nocnych przyzwoitek

Na hotelowych korytarzach półświatek

Elektryczności i obić tapicerskich

W supełkach wykładzin z przeceny

Ślady po butach z wyprzedaży

Stali na drewnianych schodach

Żal za serce ściskał, że to już koniec.

Obiad czwartkowy

Mówię milczeniem

Śpiewam ciszą

Ginę co dnia z uśmiechem

Z radością lanego wosku przez klucz

Do szafy w której się skończę

Zatrzasnę życie z rozszarpanym ramieniem w drzwiach

Tak będzie mi się spieszyć

Do złamania milczenia Do rozlakowania ciszy

Do zdemaskowania uśmiechu

Do poznania tajemnicy szafy

Nie będzie szeptu na to by się zastanawiać

Zbyt wielki strach by lać wróżbą z wosku

Po oczach.

Mój wyraz

Zredukowana do wersu Prawie mnie nie ma w lustrze

Prawie nie mam cienia Tu jest tylko samotna ściana

Tak zostały oszukane moje uczucia

Tajemnica przybliżyła tylko do większej tajemnicy

A ta powiła dziwaka

Przeczłowieczam się Zbieg z własnego ciała

Przytulonego raz przez Jezusa na oczach ślepych i niemych okien

Pierwsi i ostatni świadkowie chleba naszego powszedniego

Sakralizacja męczeństwa lirycznego ja

Literackiej skóry z demona papieru

Z kulturą obrazkową gdzie dominuje oko mojej duchowej intuicji W dylematycznym literackim świecie

Z przesłankami zawartymi w tekście Z dala od drogi

Tworzę anagramy z braku perspektyw

Taki haczyk dla węszących krytyków

Podlizuję się Świadectwu Pawła z Tarsu

Chcę poczuć Ducha Świętego jak Chanel 5

Ale dobrze czuję się tylko w samym miąższu pomarańczy

To już poezja podwyższonego ryzyka

Śpiewam od trzeciej zwrotki Literackie studium przypadku

Nawet mimetyzm widzę już tylko w nawiasie

Okulary są do mnie bardziej przywiązane niż

Ja do ja.

Milczenie z Bogiem

Żyjemy w szafie

Pokolenie bez wojny po wojnie

Codziennie zbliżam się do ciebie

Jak do wielkiej tajemnicy

I za każdym razem odkrywam

Naszą wspólną doskonałość

W twoim ogrodzie kultywujesz strach

Ja w swoim sieję rozpacz

Chrystus ujmuje zawsze moją twarz gdy długo klęczę

Idź Pohuśtaj się z dziećmi Nie klęcz tyle

Zobacz jak pszczółki robią miód i jak wcześnie umierają motyle

Dowiesz się co to jest budzik i że jego będziesz słuchać pierwszego

Kolejne klęczenie już niebawem

Więc wyjdź ku słońcu Wyjdź z szafy Wyjdź ku mnie

I patrz na mnie poza kościołem

Poza świadomością Między wierszami

Postaw bagaże Przypilnuję ci by słońce nie zaszło

Będę stać ze słońcem w dłoni W otwartej bramie życia

I dzięki światłu nie będziesz chwalić ciemności

Czasami nie będę się do ciebie odzywał

Pomilczymy razem

Zobaczymy jak gasną jeziora Jak starasz się upchnąć w torbie swoje serce

Jak przytrzaskujesz czas drzwiami wejściowymi

Jak głodna jest twoja tęsknota

Posłuchamy wycia komórek i tkanek

Twego zderzenia z tobą jak dwóch planet

Salvador Dali stoi mocno w sztuce choć jego żyrafa wciąż płonie

Więc módl się nie tylko do nieba

Daj szansę ziemi i módl się też twarzą do ziemi

Aż mech się nawróci

Naprostują ścieżki Wygładzą aleje

Topografii nie dotkniętej przez poetów i kochanków

Tam jest tyle tlenu że można się udławić

Wcale nie trzeba nabierać go więcej

Bo ja tu cały czas jestem Siedzę przy tobie i milczę

Więc i ty milcz razem z Bogiem.

Oni oboje we dwoje

Ona przeplata jego troski z zamyśleniem sufitu

Kiedy by tu odpaść

Tynkiem po zmarszczce

Obmywa łzami jego załamane

Dłonie w pogoni za czasem

On gładzi chropowatość jej

Poprzewracanych schodów do siebie w mróz

Ogrzewa przewrotność jej

Złośliwie niedomykającej się szafy

Kocham cię włożone w pamiętniki

Zakopane na działce

Wędrujące gdzieś po ulicy Bo spadło przypadkiem ze skrzydeł

Miłości ich wiecznej

Szukającej i biegającej wciąż za nimi Głośno wołającej gdy dzieli ich

Ocean wspólnie wylanych łez Egzorcyzmów na sny nie z sobą a z miłością

Do tamtej i tamtego Upadające anioły niemożliwego zbawienia.

Boska młodość

Młody jest tylko Bóg

To Jego młodość skrzydlata

Wieczny Książę soczystych traw

Drzew wysokich i kiści winogron

Niezmiennie dojrzałych do pęknięcia

Jak mężczyzna moich ramion do wytrysku

Pod lśniącym zębem

Na wilgotnej i miękkiej wardze

Młodość to Bóg

I ja kiedy scałować z ciebie chcę każdą rozpacz

Ale tylko gdy nie trzeba na drugi dzień wstać

Piżmem oszalały świat

Każdy szczyt do zdobycia

Piach złocisty zasypujący twarz

Z oczami połyskującymi mocniej

Niż samolubne gwiazdy

Moim kochankiem jest dziki step

Młodość leżąca na wznak w dłoniach Boga

Przeglądającego ją jak cenną książkę

Odwracającego się na boki

Komu zesłać z niej kartkę

Jedną stronicę

Wywracającą do góry nogami czas

Wstrząsającego życiem jak plecakiem z przyborami toaletowymi

Nic już potem nie jest na swoim miejscu

Mieszają się gatunki i zapachy

W Jego skrzydłach odlatuje za nią tęsknota

W słuchawce może zabrzmi twój głos

Młodość stawia pierwsze mury naszej świątyni

Resztę dobudujemy sami zachowując pion

W Jego skrzydłach odlatuje jej śmiech

Niepodobny do szelestu

Jesiennych liści jak nadaremnych pocałunków pełne ulice

Nie dających się zamknąć w kufrach na strychu

W nabrzmiałym hormonami dużym gardle grzęzną

Słowa niezręcznym erotyzmem

Ptasim lotem dotknięte czyste źródło z zanurzonym po pachy cieniem

Mój Bóg Moja młodość Moja popękana ziemia.

Archaniołowie

Święty Michaelu Archaniele

Święty Mieczu Potęgi Wielki Wojowniku

Ja żołnierz 14031966 Armii Boga

Proszę byś podniósł mnie z kolan

Miałam kiedyś taki rok w którym umarli dwaj moi bracia i odszedł mąż

Nie było wojny W ciągu paru miesięcy straciłam trzech mężczyzn mojego życia

Pora zejść na wiersz Nie miejsce na tkliwość ckliwość czułostkowość łezki buzi

Twarda liryczna rzeczywistość

Przez pół roku spałam Nocą stającą w poprzek której ani przechodzić

Przeskoczyć Trzeba chwycić się nieba by ją przespać

Nie przepaść w niej  Nie dostać zawału serca jest tak trudno albo wylewu

Święty Rafaelu Archaniele

Bóg uzdrawia Ześlij swoje szmaragdowe światło Wiadomość na komórkę

Nie ma rodziców braci Życie usiadło na taborecie Utraciłam korzenie

Kręgosłup od siedzenia na taborecie bardzo boli A ja jestem tylko Ewą

Mam w dłoni pióro Grzebię nim bliskich Walczę z cieniem

Lucyfer mnie na światłach goni Straszy że ugryzie gdzie mnie boli

Trzymaj się wersu Opanuj emocjonalność Naciągnij metaforę Ubierz epitet

Wypasiony bez ulegania sezonowości Inspirowany modą z sentymentem

Do starej motoryzacji Mam skłonność do przykrótkiej prozy Przydługich wierszy

Tak jestem skonstruowana psychicznie Minimalistka z wyobraźnią

Rozpiętą na plenerowych sztalugach Szukam wciąż ciebie

Święty Gabrielu Archaniele

Czy było Ci kiedyś żal człowieka

Bliscy to sprawa świadomości Obecność jest darem

Ocal mnie miłością Gdy tylko pióro w ręku mam

Jeśli możesz jeszcze wstać to wstań mówisz głosem mego ojca

Pochylasz siwizną mojej matki

We mgle po zapachu nut anielskich rozpoznaję ślady

Echem sylabotonicznym z zagubioną średniówką

Jeśli możesz jeszcze wstać to wstań ponawiasz

 Bóg jest Miłością.

Starty

Śniło mi się

Że jestem amfibrachem

Taką stopą wierszową

I tą stopą sobie skaczę

Po poezji klasycznej i naszej

I jestem tą kartą

Której wyjęcie

Zburzy

Porządek snu
Mojego.

Jestem

Obecność jest jak światło. Brak boli, przeraża. Ma wymiar albo pustki, albo mroku. Przez i poprzez brak można właściwie docenić ten nieporównywalny z niczym dar. Miłość także wyraża się obecnością. Nie ma nic cenniejszego, co można podarować, jak i otrzymać. Nie sposób kochać, w spełnieniu, ducha, jak i deklarować miłości bez ofiarowania swojego czasu. Kontakt czyni egzystencję mniej egzystencjalną; absorbuje myśli. Człowiek zagraża sam sobie, jest największym wrogiem siebie samego, gdy ma tylko siebie i skupia tylko na sobie swoje myśli, a jedyne czego słucha to myśli jego własne. Nie wyraża ich, jedynie słucha. Brak je koślawi, popycha, innym nakłada kły. Samotnia wchłania, przygniata i okłada chorobą. Kwestia czasu. Niemożliwość do bycia z każdym staje się jedyną możliwością bycia w ogóle. Płomienia, który nigdy nie gaśnie. Choćby przyćmiony dookolnością jednego wymiaru. Pochłania negatywy z zaledwie jednego metra. Sweet focia pomarszczy się. Znajdzie się Feniks i popioły. Śmierć i zmartwychwstanie. Dla kogoś. Zasięg bez znaczenia.

Bez niego jej nie ma

Kobieta i mężczyzna

W jednym krzyku dwa głosy Dwa serca w jeden rytm

On szuka jej zapachu Gdy przypływ znosi wilgotne skarby

Ona rozgląda się na przystanku Jakby razem mieli jechać w jej lęk

I gdy rozczesuje włosy zerka czy on nie stoi za nią

Ale w lustrze jest tylko kreska zimnych ust

W ramionach wielu kobiet szuka jej

Ona wsłuchuje się w męskie głosy

Ale żaden nie pasuje do jej koka i wymarzonej sukienki

Raz tylko dostrzegła jego oczy w witrynie księgarni

Grudniowy mróz bezlitośnie żartuje z ciepłych uczuć

Czasami o niej pomyśli Bo świat się jeszcze nie kończy

Wyciągnięte ramiona W pustą noc głodnych serc

Ona zdejmuje firany do prania

On nie myśli o praniu w tym tygodniu

Tygodnie przelatują po jej zmarszczkach

Lawinowo

Dzwonią do niego telefony Kiedy ona podnosi słuchawkę

Owoc połączenia nieba z ziemią Jego żebro i jej dusza

Oni razem i z osobna

Całość

Która z zawiści życia Zazdrości nocy o dzień

Nie może scalić się Z winy

Innego czasu Innego miasta Innego języka

Mijają się Liściem o Sen Prawdą o gniew

Może uda się im uprosić

O siebie dla siebie na zawsze

Ona wysiądzie z pociągu

Akurat tego i tam

A on będzie na nią czekał

Akurat tam i wtedy.  

Moim braciom

Marek przyjdzie ostatni

Zawsze się spóźniał

Jak pan od przyrody na długich nogach

Z niedzianiem się w kieszeniach Anoreksją pod zarostem

Uśmiechnie się na nasz widok choć oznaczać to będzie że nie żyjemy

Tylko on się uśmiechał Spóźni się na koniec świata

Siedzimy na wąskiej ławce świat się skończył dla Marka pięć minut za wcześnie

Młodszy brat patrzy z przestrzelonym mózgiem na piec słoneczny

Mieliśmy kiedyś na Rudki pójść z winem ponarzekać na starych

Po śmierci świadczenia zdrowotne są na najwyższym poziomie pociesza

Jak zawsze Masz przestrzelony mózg a Marek chowa się w bramie

Na rynku słońce obłaskawia mury

Archanioł Michael pilnuje dumy waszej bladej

Pójdziemy na Rudki łapać żaby na wszystkie zaklęcia wiccy Ani

Ułożymy korale z czosnku od największego do najmniejszego

Bóg w godzinie stworzenia świata

Odetchnął z ulgą mówiąc o Mieście zbawionym bez sądu ostatecznego

Umęczonego biedą i historią Otoczonego gettem i wianuszkiem czarownic

Walczących ze strzygami

Gryzmolimy coś grabkami na piasku pod długim balkonem na którym

Nadal siadają młode sowy wśród żółtych śmierdziuchów Osypujemy życie z wiaderek

Czekamy aż przyjdzie Marek a powinien bo umarł pierwszy

Ty z przestrzelonym mózgiem wysuwasz język jakbyś stał się

Nagle mową i stale patrzysz pod słońce

Jak pod kopyta rozgniatające naszą młodość bezsilną

Jest was tylko troje i musicie trzymać się razem

Mówi babcia Ania i wyjmuje z kredensu nasze kubki

Twój we wzorki mój w truskawki Marka w kwiatki za chwilę waszych już nie ma

Kredens  z rzeźbionymi drzwiami znika w prostym śnie

Rynek opiera się o mandolinę na której grała Zosia Samosia

Na Rudkach trawa ma połamane kulasy to standard miasta

Stan umysłu ludzi przegranych

Ale przecież jest gdzieś takie miejsce

Gdzie niebo schyla się najniżej jak tylko potrafi

Łagodnie szumi muszla zastępując morze

W zaczarowanym kufrze wiccy Ani mamy swój własny kawałek marzeń

Siedzimy na wąskiej ławce śmierć mówi że nie miała wyboru

Kołysze ciężkim marszem wojska Pachnie solą morską

Zapach krwi miesza się z zapachem opalonego ciała turystów

Ktoś zapowiada nadejście Mesjasza

Marek przyjdzie ostatni.

Listy

Bardzo mocno dziękuję za zainteresowanie Baribumem. Wszystkie listy od Was czytam z uwagą i jestem wdzięczna za poświęcony czas. Najczęstsze Wasze pytania i moje odpowiedzi:
1. Dlaczego nie zezwalasz na komentarze?
Odp. Nie chcę warować przy kompie. Na komentarze w mailach odpowiadam, kiedy mam czas.
2. Czy mogłabyś o sobie napisać coś więcej?
Odp. Mogłabym, ale nie chcę.
3. Czy możesz zamieszczać więcej utworów na swoim blogu?
Odp. Nie czuję takiej potrzeby.
4. Zamieścisz po koleżeńsku mój wiersz na Baribumie?
Odp. Nie.
5. A zamieścisz wiersze Pana X, Pani Y i Grupy Poetyckiej XYZ?
Odp. Nie.
6. Publikujesz codziennie, czy ustawiasz daty przy konkretnych tekstach?
Odp. :)
7. Wstawisz reklamę mojej firmy?
Odp. Nie.
28624126  to moje GG, ale potrafię je włączyć i wyjść na cały dzień, więc stan słoneczka nie gwarantuje błyskawicznego kontaktu. 

Widzenie Piotra

Linearny spad klęsk

Cudem pojawiających się jednocześnie w dwóch miejscach

Jarzmo okute widzeniem Piotra

W czymś co sen przypominało

Warknięcie i warkot

Odwieczne pytanie co było pierwsze

Nie przychodzi mu łatwo

Oddzielić duszy od uczuć

Ciała od zmysłów

Słów od znaczeń

Pochyla się nad łańcuchami bezlitośnie

Znoszącymi opór ciała

I z wysiłkiem ciężarnej przed jutrzenką

Przestawia pordzewiałe wskazówki

Letniego czasu

Na zimowy

Znów.

Haiku

z rzęs muzyka tli

gęste słodzone tango

kotarą nocy