Haiku

kołacze serce

w rozłożonych dłoniach dnia
spóźnionej pory

Milczenie mowy

Przepowiadam sobą siebie Przeszłością

Odmierzam siebie do siebie

Dzielę sobą i pomnażam o ciebie

Zanurzam odklejone tatuaże historii w rzece której

Nurt przekroczył mnie mną nim woda obmyła

Dwie trzęsące się ręce

Ujmuję nimi zimne kamienie Wydobywam z nich głos

Weryfikuje opinię na temat głosów

Śpiewamy z rzeką oddalając nietypowy stan

Całkowitego milczenia Najwyższego stopnia biegłości mowy

Języka zaklętego w Babel

Z wdziękiem pokonującym natręctwo echa

Wciąż ulokowanego w sejfie cyklicznym

Zapowiedzi na mszy wieczornej odmiany losu

Ale te starsze panie nie pamiętają gdzie ulokowały kody i klucze

Kapłani z Indii wyrzucają dzieci z balkonów

Bo wiara wymaga poświęcenia i ryzyka

Rodzice cieszą się z siły rytuału

Więc wyjmuję jedną ręką serce

Drugą kamień

Czerwona rzeka jak anachronizm

Poezji po wiekach wieszczach

Pod kamieniem połyskuje obol

Specjalnie dla mnie Położę go na oczy na własnym pokazie.

Nadejście wiersza

Dziwny ten ból

Stoi w progu z założonymi rękami

I wyczekująco na mnie spogląda z drugiej lustra strony

Tajemniczość Niecierpliwość Zaskoczenie

Skradziony pocałunek w liściaste popołudnie

Nad zeszłym stawem Ziemia pokryła ślady stóp dotknięcia długich artystycznych

Palców Niezliczonych słów komunikujących nadejście wiersza

Kosmicznego pojazdu unoszącego się w przyszłość

Kodu przetrwania zapisanego w wersach

Modelowanie i rzeźba słów tych samych o innym

Stanie masie i wyrazie

Wiersz usiadł jak Twardowski i siedzi do dzisiaj

A gdy pełnia szepcze do ucha

Dotknij mnie dotknij mnie

Mego ogona chociaż Mego ego

I wybaw mnie od otchłani znaczeń lęków

Upokorzeń

I zbaw od nienawistnych spojrzeń tańców na pokaz

Wielkich imprez w ciasnej bieliźnie

I ja ten wiersz podnoszę

Czasami płynie ze łzami

Czasami czyha w galerii

A potem otula szalem nieskończoności

Szałem emocji drżenia starości (sztywnej)

Z dużym jęzorem przyklejonym do brudnej szyby

I wtedy już wiem

Że nic nie przychodzi ostatnie

Bo tylko przypadek nic nie znaczy

A ból zawsze boli jak złączona para

W czarnym trykocie na pustym peronie oszronionym lekkim śnieżnym

Opłatkiem

W szeroko otwartym pocałunku kurewsko naćpana.

Promenada

Jakaś ściana, pod którą przesilenie dopuści światło lub jego brak. Zwycięzca wyzwoli się. Nigdy z własnego cienia do końca. Ale z cienia, za którym gonił. Coś umarło, by coś się mogło narodzić. Wyzwolenie. Mięśnie dostosowują się do ludzkiej anatomii po długich próbach. Spięcie i niedostępność jako jedyne ogrodzenie przed Draculą 3D. Optyka wymiaru dwóch równoległych światów przez zatracenie w sztuce jako sposób na życie z podwójnym czarnym słońcem. Wciąż czekamy na nauczyciela, autorytet, obraz za oknem, którego nie znamy. Chcemy dojrzewać, a nie być dojrzałymi. Człowiek, który ma w domu wszystko, by z niego nie wychodzić, nie ma domu. Są takie miejsca, w których można poczuć się dobrze przez odnalezienie się/siebie. Wróciłam z Torunia, otworzyłam listy, wyfrunęły litery.

Lśnienie

Znajomy korytarz schody drzwi

Czas znajomy z wyrwami otrębami i drwiną

Czas zeszły czerstwy z dniem niezmordowanym

I tylko ten dywan owalny z błyszczącej czerwonej przędzy

Po którym boso marzyłam po którym boso płakałam

I tylko te firany fuksjowe zawstydzone też błyszczące

Przez które serce mi waliło przez które ptak nie odleciał z parapetu

Lśnienie Bardzo jasne światło energooszczędne

Lewitacja Szybkie kołysanie

I gdyby nie ta z orzecha poręcz

Której chwyciłam się by głosów do siebie nie wpuścić

Dzięki której niczego nie odkryłam

Choć ciemność pokryła nawet mrok ziemi

I gdyby nie białe posągi Pitagorasa i Platona można by było połknąć czyjąś duszę

Przyjąć matematyczny ciąg na nieistnienie istnienia

Szklana niemal przezroczysta podłoga

Na której ochoczo bawiły się odczepione od czaszek myśli

Po prostu nie goń tak i nie pędź

Zatrzymaj się na chwilę bo ja Cię o to proszę

I pozwól mi wyprostować się w ten kolejny dzień

Panie Boże.

Antrakt

Kosmate udręki arachnofobów
Potknięcia pękające ropą
Aktor sączy hiszpańskie czerwone wino.

Mądry

Mam słabość do pomarańczowych naczyń
Więcej słońca, więcej słońca
Krzyczy psycholog kliniczny z odrzuconą habilitacją
Patrząc na zegar o czym pani myśli
O cmentarzu To dobrze najgorszy jest stan cegły.

Mało znaczące dla epoki

Ktoś kogoś prosi o rękę papierosa chleb.

Macica się stawia

Rozkładam ręce Nie będę się dzisiaj modlić
Odgrażam się Bogu Zamienię się w sam wzór chemiczny Zobaczysz
Uwielbiam duże miękkie swetry
Chowam się w nie i spokojnie umieram ze strachu.

Antykwariat

Mały złotawy antykwariat na końcu wąskiej uliczki

Zaprasza gestem baśni do środka

Żeby tak jeszcze piernikiem zapachniał Na mostku stał

Przewracam grube książki na półkach

Szukam tytułu Odpowiedzi na moje wołanie

W tępy blat stołu kurczowo trzymam się

Chwili jak tchórz skazaniec

Niedorozwinięty krzyk

Pożera nutę Nie ma dopowiedzenia dokończenia

Życie bez puenty ale i bez znaku zapytania

Potrząsanie głową jako maniera Rewolucja

Podniesienie nuty

Akompaniament kocha się sam ze sobą

Skrzydła sypią mieniącą muzyką która przyzywa

Metaliczny smak w ustach

Umiera chwilę potem sam fortepian

Ulatują w próżnię próżną głód i brak

Puste miejsce w połowie koncertu

Zajmuje Półczuwanie. 

I do I can

Nawet nie wiem jak wyglądasz
Strącasz jednak to ty każdą kartkę kalendarza.

Ten Wielki

Gasło światło

Gdy miasto dopiero zaczęło mówić

Jedynym słowem znajomym ze składanki było

Opuszczam

Opuszczam odchodzę wychodzę przechodzę

Igram z literami Odcinam się od dźwięku

Bo on ma w sobie emocje przyczepione

Jak emalia do paznokci szkłem

Utwardzaczem jakby nigdy nie miały się znudzić

Ich kolor faktura linearność małomiasteczkowość

Miasto kołysze blokowiska parki jeziora

Małe królestwo wzniesione na jednym rzuconym ziarnie

Porzuconym ziarnie nieopatrznie

Gdy przechodził tędy Ten Wielki

W pelerynie kalejdoskopie Ave Maria

Zarzucił samotnym granatem

Na ramię i ziarno wypadło spadło i upadło

Z nim kilka aniołów sporo firm i fabryk

Moraliów wartości obyczajów wzroków

Jedni na kolana inni wbici w ziemię

W międzyczasie nic nie było albo dinozaury

I człowiek wymyślił lustro

Zobaczenie siebie miało dać wszystko

A nie dało nic

Bo dalej wiosna jest nadzieją

Bóg wpina nowe klejnoty do tamtej peleryny

Kiedyś byli solidni rzemieślnicy materiały

W jednej pelerynie przez całe życie

Zimę przetrwać A na wiosnę wszystko minie

Będzie ciepło dzień dłuższy okna mogą być

Otwarte.

Rozmowa. Dalej

Ważniejszy jest człowiek czy ludzie? Istotniejszym pozostaje mówienie i słuchanie jednego człowieka czy wielu? Życie tego na trybunie przemawiającego do mas, a może tego skulonego w starym fotelu, w starej chacie, tłumaczącego zawiły alfabet życia jednej istocie? Chodzi o dotarcie do ciebie czy do nich? Słuchać masz ty czy oni? Liczy się jakość czy ilość? Podejmujemy jakiś wewnętrzny wybór skupienia się na jednym człowieku bądź pozostajemy w rozproszeniu. Czy nasze ramię da radę objąć ludzkość całą? Ile osób może się znaleźć pod naszymi skrzydłami? Bóg tylko potrafi obejmować cały świat w taki sposób, że obejmuje każdego z nas. Człowiek tego nie potrafi. Jego percepcja wzroku jak i optyka mają wyraźne ograniczenia. To samo jest z myślą, pamięcią, 24-godzinną dobą, której nie można wyciągnąć ani uciągnąć. Mam w sobie jakąś niecierpliwość, przy której staram się spokojnie szykować chłodnik, zaszywać stare dziury w nowych ubraniach. Skowyt, który pojawia się, nie znika, ale zaciera. Paradoksalnie jednak pewna niecierpliwość chroni cierpliwość właściwą. Asekuracja, by nie usłyszeć tego, czego się nie chce usłyszeć. Uskok od przesycenia treścią dziania się i nie zmieści się już żaden nerw więcej.

Rozmowa

Jakaś część życia jest o nas zawistna. Zło jest zawistne, bo jest złodziejem życia, wkradło się do niego i za gardło trzyma. Jeśli zachowujemy wrażliwość na drugiego człowieka to znaczy, że jesteśmy; żyjemy a nie trwamy.

Rozmowa jest najprostszą drogą do zrozumienia i poznania Boga. Bóg jest częścią każdego z nas i jeśli chcesz się do Niego przybliżyć, porozmawiaj z drugim człowiekiem, zajrzyj w niego, posłuchaj... Nie dla wszystkich to jest proste, nie wszystkim się chce, nie każdy ma coś do powiedzenia i większość myśli "co z tego będę miał". Dzisiejszy świat chce ze wszystkiego coś mieć i dlatego nie ma nic. Jest chory na niepoznanie siebie, bo siebie nie wyraża, nie wypowiada do ostatniej sylaby. To wyklucza poznanie. Rozmowa jest modlitwą, jeśli przekracza egoizm i nie ociera się o transakcję. Człowiek nigdy nie usłyszy sam siebie w takim stopniu jak podczas rozmowy, takiej głębokiej, szczerej i całkowicie nagiej. Można zaskoczyć siebie samego wtedy bardziej niż rozmówcę.

Dzień w fugach i Bachach

Pada z płyty. Trochę ze zdziwieniem małymi nutami nasiąka skorupa również i ziemi. Potem wielkie gwałtowne krople rozrywają sztuczny spokój i boleśnie odbijają się od mojego ciała. Chcą być zauważone, że w rozpaczy połączyły się z naszym bytem i w przeprosinach zostają w mojej skórze nieco zmieniając jej kolor. Zdecydowanie bardziej perłowo, póki schną dźwięki na wargach. Bez egzaltacji. Życie jest jednym wielkim interesem, który dostajemy w dniu urodzenia i naszym interesem staje się przeżycie, każdy nasz oddech nie jest bezinteresowny, bo utrzymuje nas na powierzchni. Moje piegi na nosie skończyły w marcu 49 lat. Nie wyrosłam z nich.

Oplot

Jesteśmy jako gatunek ludzki zaklęci w kłamstwo, co różni nas od wszystkich pozostałych zwierząt, które kłamać nie potrafią i kłamstwa nie rozumieją. Gruba warstwa woalu; lepiej jest skłamać niż prawdę powiedzieć ewentualnie nie skłamać i prawdy nie powiedzieć. To bagaż pokoleń, których marsz był zawsze skrzywiony fałszem i my traktujemy ten fakt za oczywistość. Kłamstwo jest naszą ochroną, osłoną, asekuracją, w skrajności asertywnością zakłamaną. Jaki człowiek taka asertywność. Taka wirtualna dygresja o imponderabiliach korali codzienności.

Kultura zawsze dawna

Wypowiadając jakieś słowa, często mimowolnie przygotowujemy się na ich odbiór i związane z nim reakcje pasujące do naszego kręgosłupa moralnego, paralelne z przewieszonym workiem doświadczeń,  bliskie naszej wrażliwości... A jednak życie uczy nas każdego dnia, że różnorodność wewnątrz tego samego gatunku jest nie do przewidzenia i nie do przeskoczenia wyobraźnią. Percepcja kieruje w zupełnie nowe rewiry, zahacza inne wartości, generuje kontrastowe emocje. Taka stacja przymusowa bądź wymuszona, by zerknąć na nowy krajobraz, a nawet się w nim rozsmakować. Trawestować nie należy, wydobywać relikwii z grobowca także. Absolutnie obca konstrukcja, której dzikość nie jest wykrywalna żadnym sejsmografem.

Klatka mlekiem i miodem płynąca

Na trzecim piętrze zapaliło się światło
Rzucam się do wizjera Ludzie
Nasi.

Bo jesteś ty nie w tym świecie Przychodź

Kiedyś powrócą kolory
Cięcia na drzewach
Najlepiej w sposób naturalny
Wszystko kojarzę z miłością czyli z bólem.

Nadzieja

Uważaj na złych ludzi radzi wróżka
Przecież Nikogo nie znam.

Ruah

Podniosła krzyk garścią słów

Rzuciła w twarz nieba Po nagim bladym

Ciele Spływała zagadka jej życia i umierania

Zostawiła kod genetyczny

Jedyną spuściznę siebie po sobie

Oddając przodkom przysługę

Jesteś bólem Cudem który boli

Spod przymkniętych powiek

Wydostawała się karma powrót zła

Wyrządzonego grzechu pierworodnego

Niedomytego chrztem Ręką mało świętą

Karą z Bożych Ogrodów Owoców zakazanych i przyzwolonych

Poznania których nigdy nie dostąpiła

Bolisz mnie światłem i ciemnością

Zwątpieniem i ufnością Rozwidleniem i wyboistą prostą

Drogą mi tak drogą

Że brakowało czasu

Na doskonałość dźwięków żył pompujących

Ruah dla mnie świata anielskich piór

Dlaczego bolisz cierpieniem terminalnym szczęściem

Umykającym jasnym spełnieniem raną której

Nie dajesz się zamknąć miłością którą

Kochasz mnie jak chcesz ja Ciebie jak mogę

Mój genetyczny kod Materiał kości i mięsa

Wypełniającego tchnienia Przestrzeni moich

Skrętów i powstań Powłoka którą nie jestem

Nie byłam i nie będę

Trwałość ciągłość podstawa czegoś

Co stało się własną legendą punktem jedynym

Odniesieniem startem i lądowaniem i katastrofą

Marszem pokoleń jednego ja

Tylko drzewa pamiętają

Poznanie zaklęte w drzewo.

Ascetyczne niedomówienia

Jestem dość skąpa w rozdawaniu czasu, bo uważam go za cenniejszy niż milion dolarów. Przy mojej nieumiejętności okazywania uczuć; dawanie komuś czasu - mojego czasu jest z mojej strony deklaracją samego uczucia. Pisanie listów to jak wyjście na spacer; są pory, okresy, lata, gdy trzeba się przejść dwa razy dziennie i jeszcze wyskoczyć wieczorkiem na parę minut, ale nastaje i taka epoka, gdy nosa się nie wytknie i nic na spacer nie ruszy, choć wiadomo, że potrzebny. Zwłaszcza, gdy się już wie, gdy się wie na pewno, że adresat nie nadąża za myśleniem nadawcy albo oboje odklejają się od własnej konwersacji. Nie lubię rozmazanych w błocie śladów stóp i chłodu łapiącego za kostki po wstaniu z łóżka. Czas ograniczonego światła już minął. Czas światła, które nigdy nie gaśnie, jest constans. Wyciszone ulice stają się głośnym gardłem. Moja emocjonalna więź z łysymi drzewami i kikutami krzaków już nie istnieje, bo one się doczekały wiosny a moje serce nie.

Agnozja bon mot

Na pewnej głębokości nie sposób ze mną rozmawiać. Powody główne dwa. Trzeba nie mieć instynktu samozachowawczego, by odsłaniać się w przerwie na kawę. Zaspokajanie czyjejś ciekawości nie jest zaspokajaniem moich potrzeb. Do tego trzeba dołączyć czas, energię i jakieś emocje, jeśli nie jest się betonem. Uchem też nie chcę być dla każdego i komplementy, że jestem osobą, której chce się powiedzieć wszystko, nie działają na mnie odkąd ścięłam warkocz (do dziś tego żałuję, bo był baaaaaardzo długi). Istnieje taka grupa osobników, która potrzebuje kubła, by się oczyścić. Mogą mówić w nieskończoność, wciągać w swoje problemy jak w bagno, infekować czyjąś przestrzeń mnogością swoich energetycznych wpadek. Efekt zawsze taki sam; oni po takiej rozmowie czują się lepiej, słuchacze-wspieracze zazwyczaj gorzej. Nie buduje to w jakiś konstruktywny sposób żadnej głębszej relacji, a jeśli to krótkotrwale na miarę życia konkretnego problemu. Kiedy siedzimy z koleżanką na samotnych krzesełkach, bo stolik pod kawę odszedł do innej, spada deszcz przeświadczeń, że nie rozpoznajemy już znajomych twarzy. Znajomych uliczek też i paru zapachów jeszcze, a parę słów znaczy kompletnie co innego niż znaczyło. Teoretycznie z koleżanką taki stan rzeczy znieść łatwiej, a już na pewno pod rękę można pójść na terapię. Jednak to, co zastygło, już się nie ocknie a istnienia wciśniętego w padół łez bez otarć wydobyć się nie da.

Aha

Czy widz powinien wychodzić razem z aktorem z teatru niczym klienci z supermarketu? Oklaskiwany aktor 30 sekund wcześniej jest już po pracy, więc może razem z widownią wyskoczyć do wyjścia czy mógłby zaczekać pięć minut na przejście, płacącego za bilet, z sacrum teatru do rzeczywistości pozateatralnej... Sam spektakl "Dziwka z Ohio" rewelacyjny. Tak się po prostu dzieje, gdy ster przejmuje niezapomniany Leon Okrasa z "Czterech nocy z Anną".

Koncertu nie będzie

Nie zdążyłem być w jakimś San Francisco
Pomyślał jadąc ruchomymi schodami wprost do Nieba.

Bądź mym tancerzem

Nim podejdzie od tyłu

I strzeli nam celnie w ostatni oddech

Ta podła Podstępna i nieuchwytna od wieków

Samotność ludzka

Bądź mym tancerzem

Jakbyśmy nie widzieli naszych włosów

Białych jak kartka tego wiersza

Zgarnij mnie z jego linijek

I otul każdą literę

Krzyku mego gardła w pusty ekran twego milczenia Podnieś się

Podnieś się jeszcze raz

Bądź mym tancerzem

Jakby ciała nasze nie miały zmienić się w proch

Jakby ziemia nie miała zderzyć się z piękną gwiazdą

I rozlać rdzawą plamą w miednicy z szarym praniem

Przytulmy się do jej brzucha

Matka naszych pierwszych drzew w sadzie i bankomatów na ulicach

Matka bezludnych wysp Wielkich światowych i ponadczasowych samotności

Wyśpiewuje wciąż ziemski rytm

Bądź mym tancerzem

Okruchami nut

Resztkami resztek

Urwaną gamą z utkanej poezji wszechświata

Nasze kości zaczną się łamać a płuca przestaną oddychać

Tak się stanie mimo moich zaklęć i twojej wiary

Bądź mym tancerzem

A w wolnych chwilach nakarmimy zdziwione ptaki.

Bajka o dawnych czasach

Brzeg jeziora w późnym dewonie
Zastygła skamieniałość żywicy
Pojutrza samotnego i niczyjego
Rozsypane pocałunki po molo czasu
Zbierane z ciekawości przez anonimowych
Turystów Homo sapiens sapiens
Bo Homo erectus nie schyla się po błahostki
Nie ogląda pamiątkowych fotografii Nie oczyszcza
szlamu po neandertalczykach
Jemu za to że erectus przypną radzieckie ordery
Postawią wodę sodową z dużą zawartością Mg Ca i Mn
Żeby był bardziej erectus
Po tygrysie szablastozębnym dostanie Szablastozębny wieniec
Bo laurowy Melpomenie wyleciał całkiem z głowy
I drogą doboru naturalnego przebije się
Erectus do drugiej swej połowy Jakże Homo
I powstanie w drodze ewolucji syn Równie ciepłokrwisty Homo erectus
A jego praprawnuk szalony buszmenoid
Biegając każdego ranka z dzidą erectus
Nawet nie wspomni że ośrodek
Regulujący męską aktywność bierze swą nazwę od prapradziadka
Który wyginął tysiące lat temu
Nim jeszcze rzeka Kolorado dotarła do pierwszych
Warstw skał Nim czas geologiczny namalował z Claudem Monetem
Biały most niewinnego łączenia epok Skamieniała mi ręka od zamyślenia
Czy nad brzegami Wielkich Jezior
Ona rozczesywała długie włosy
I przeglądała się w lustrach jego oczu.

Tanka

Meszugener śni

Onejroidalny sen

Do ut des, lecz cóż

Źródło wysycha w popiół
Choć lampa Pańska się tli.

Literowanie

Jeżeli ktoś myśli, że literą bardziej mnie pozna to znaczy, że w ogóle mnie nie zna. Reglamentacja siebie, czy też świat się rozmazuje od skapującego deszczu słów? Przestrzeń nas buntuje przeciw sobie; niezależnie od tego, czy jest to kartka czy ekran.
Każdy człowiek jest piękny, tylko musi znaleźć właściwe lustro czyli oczy, w których się taki przejrzy. Nie ma czasu straconego. Jest tylko czas dokonany. Spotykamy na swej drodze ludzi, dzięki którym i poprzez których uczymy się siebie, poznajemy siebie, słyszymy swój wewnętrzny głos jako myśl o kimś, o sobie. Gdyby nie konkretni ludzie na naszej drodze, byłaby tylko ściana. Drzwi na zawsze pozostałyby zamknięte. Poznanie siebie zajmuje nam w końcu całe życie, chociaż odpowiedzi dźwigamy na własnych plecach. Sporo tego jest.

Słowem malowane

Pozostawałam zawsze w nurcie fowistycznym uważając kolor za literacki głos. To był bardzo intensywny czas; zaczął się gwałtownie i gwałtownie skończył, bo ludzie bojący się zmian, boją się wiatru. Wielką sztuką jest jednak pisanie o niczym, bo jest ono bardziej porywające swoją niemożliwością spełnienia, złotem plaży ciekłego ekranu z pulsem jednak żywej istoty, bez narzekania, biadolenia i obarczania swoim życiem. Wypełnienie pustego pola swoją bliskością i ciepłem oddanym klawiaturze, jakby była tego warta. Klawiatura to bliskość, którą chciałaby poczuć jakaś dłoń, ale nie poczuje, bo czasy wirtualne sprawiły, że ludzie pod jednym dachem są sobie obcy, a ludzie oddaleni o lata świetlne są sobie bliscy. Komputer zastąpił kominek. Ekran drugą twarz. Dotyku nie zastąpiło nic. Dla wielu samotnych życie wirtualne stało się nadzieją, uśmiechem chociaż jedynym w ciągu dnia. Możliwością spotkania kogoś, kogo nie można wypatrzeć w witrynach sklepów, w parku między alejkami, w oknach pociągu, w ciasnotach autobusów. Trzeba mieć świadomość własnej wartości i niepowtarzalności, by pozwolić reżyserowi szperać w swoich liniach papilarnych. Utrata wierności samemu sobie jest utratą tożsamości. Po znacznym ubytku pamięci, strażniczki naszej świątyni; stajemy się kombinacją wyobrażeń o nas samych. Można poczuć wzruszenie nieba na rzęsach  i zatańczyć z nim,  jeśli kot się gdzieś nie zaczai przy trzepaku.