Tanka 7

Meszugener śni
Onejroidalny sen
Do ut des, lecz cóż
Źródło wysycha w popiół
Choć lampa Pańska się tli.

Tanka 10

Oceanarium
Krwistych befsztyków obok
Koników morskich
To fala uderza w bark
Miota gotyckie niebo.

Tanka 9

Złotego runa
Sefer podąża pędem
Lokomotywy
Rozsiane perły Tory
Lśnią w żydowskich źrenicach.

Tanka 8

Megila czeka
Patrymonialny ogon
Zatacza płaczu
Hetairosów kręgi
Bez żenady w zachwycie.

Tanka 6

Niebo schylone
Nad żniwami życia śni
O gryce białej
W rozłożonych dłoniach dnia
Przecieka człowiek chlustem.

Tanka 5

Zalało ciszą
Sakramentalną kroplą
Na pokładzie mym
Bo moja modlitwa tkwi
Między słowem a chlebem.

Tanka 4

Nie ma ptaka tam
Gdzie niebo łączy się w myśl
O niebie moim
Ptaki nie szybują w noc
Nie odsłaniają słońca.

Tanka 3

Plamy są wszędzie
Dzikie jak wino młode
Gotowe później
Zlewają się w jeden mrok
Purpury końca życia.

Tanka 2

Tak się zrobiło
Granatowo w tych żyłach
Jakby to nie krew
A to śmierć tak miesza zmysł
Odwraca czujność i drży.

Tanka 1

Prognoza iksa
Chwyta za gardło bólem
Rozścielonych chwil
One są zapowiedzią
Spowiedzi liści latem.

Jakże do

Nadworny kaznodzieja Władysława IV

Oglądający się za doskonałością naturalną

Kiedy same jej duchy pozostają ze sobą w sprzeczności

A omawianie prawd ogólnych jest cnotą najwyższą

Z surowością całą każący się uczyć bez końca

Poecie

Umiejętności wszelkich i poetyki

Którą wytknąć potrafił mistrzowi niepokonanemu

Arystotelesowi

Jak kościół chrześcijanom

Tak grajek na głoskach ludowi.

Do dalsze

Z koszem dorodnych jambów w prawej

A daktylicznych dystychów w lewej dłoni

Na nowo poszukujący od każdego wschodu

Słońca i możliwości

Po zachodzie kończący filozoficzne ciągi

Z wyrzutem małego stosu kart zapisanych

W antyczne złoto oprawiający skłonności i przeżycia

Klejnot poezji najdoskonalszy spośród sztuk

Chylący głowę z wieńcem laurowym

Przed talentem Greków

Filozof teolog i retoryk

Który zauważał bladość twarzy

Przyglądał się drżeniu ciała

Wielki mistrz który mówił swym uczniom

Że w miłości

Ważne jest każde mrugnięcie oczu. 

Sarbiewski 1982

Czas pierwszej fascynacji Sarbiewskim datowany jest rokiem 1982. Postanowiłam kilka, z tego okresu, utworów zamieścić na blogu, który nadal traktuję eksperymentalnie. Na pewno nie znajdą się one w żadnej z moich książek, więc niech sobie pobiesiadują tutaj. Miałam wtedy 16 lat i były to jedne z wielu wakacji spędzanych w Płońsku i okolicach. W wieku lat nastu powstają najczęściej wiersze z motylem i serduszkami w tle albo traktaty o bezsensie życia z motywem przewodnim żyletki. Sam więc Sarbiewski jest trochę nie po drodze w procesie adolescencji dziewczyny i jej poezji. Skoro jednak przyszedł i rozsiadł się wygodnie na długim wałku mojej ówczesnej maszyny do pisania - niech pomieszka teraz w prawdziwym wielopiętrowym blogu. Tutaj tylko, bo jestem już literacko tak daleko od Sarbiewskich wierszy, że aż... 34 lata. Pozmieniało się, nie tylko miarą i wagą entuzjazmu i doświadczenia. Zmiana jest konieczna, zazwyczaj zapowiada ją wiatr albo sen.

Do Jezuity Sarbiewskiego

Mówią o Tobie

Chrześcijański Horacy

Co na podobieństwo Boga

Ciągle z tego samego słowa

Nowe stwarzasz

Od początku litery zamki i pałace

Na kartce papieru budujesz

Ty który wierzyłeś

Że tylko chrześcijański poeta

Tak naprawdę ma przywilej

Zrywania z nieba gwiazd nasączonych

Odami epodami epigramatami

A niebo miałeś wciąż to samo

I w Rzymie i w Sarbiewie pod Płońskiem.