Do...

Przechowaj mnie bezpiecznie
Choć budzi to mój wewnętrzny opór
Bez etykiety
Dotyka to jednak bardziej ciebie niż mnie
Pogrzebana żywcem świątynia
Budzi się z krzykiem
Ucząc się na nowo kroków
Przesuwając cienie przedmiotów
Po których nie pozostał nawet ślad
Z renesansowego widowiska
Łabędzi śpiew słychać naturalnie
Swobodnie jak pękają serca
Jeśli zechcesz nas złożyć w ofierze
Świetliki wskażą drogę a ja
Będę na ciebie czekać w chmurach.

Zawsze w moich myślach

Jeszcze dzisiaj zasypiemy to morze które nas dzieli
Jeszcze dzisiaj ocalimy ten portret nas już należący do historii 
Jeszcze dzisiaj nakarmimy się obecnością fizyczną koniecznością
Na którą skazał nas Bóg
I nie zgubimy się już nigdy więcej w żadnych wątkach dramatach farsach
I tak będzie dopóki nie rozpadniemy się na tysiące kawałków wszechświata
Czyli przed samym podaniem deseru
Krucha ziemia Nawet ona jak ta cienka taca
Tryumf bajki kto by pomyślał w naszych czasach oczy Anioła.

Teatr cienia

I stała się noc
Duchy uwolniły się ze starej skrzyni
Czekały w niewidocznym miejscu
Na brawa publiczności
Spektakl jako operacja na otwartym sercu
Żywym umyśle Czującym nerwie
Jest życie Jest teatr Jest gra
Nieskończona sztuka skończyła się
Wlazł mrok i powiedział że po wszystkim
Słychać było autor autor
Duchy ulizały materię Wyszły na scenę
To nie były brawa 
Okrzyki spoza teatru cienia
Ale stała się noc
Noc zaklęta w jaśmin
Który pokazał duchom nieskończoność.

Publikuję jako ja

Jesteśmy wolni
Oni trzymają dziennik egzorcysty
Dziewczyna z pociągu nie wie jaki to ma adres
Przebudzenie
Można jeść do woli roztopione lody
Puste miasto wciąga mgłę przez słomkę
Jego krańce układają się jak usta z błyszczykiem
Wróć i zostań bo mnie pożre cała ta historia
Z tobą i z tym co udaje że nie jest tobą.

Merlin uśmiecha się

Merlin uśmiecha się na wyrost

W koszuli skrojonej na miarę

Na płótnie zarys kontur bez planu

Na kliszy rozmazana postać

Symfonia ciągle niedokończona

Człowiek tworzy to co już było

Stary duch nie chce odejść Problem z karmą

Nie pytaj o coś o czym nie masz pojęcia

Bo dostaniesz odpowiedź

Z którą nie będziesz wiedziała co zrobić

Nie placki ziemniaczane

Chrupiącą formę cudu natury

Żeby uratować świat

Trzeba uratować siebie

Czystego na wzór Boga

Z mocą plemienia połączonego

Wspólnotą i wzajemnością

Z tą nieskalaną symetrią

Która odbiera mowę albo zaklina język

Tak już się dzieje

W uśmiechu mieszka zbawienie

W twoim uśmiechu widzę dwa zbawienia

Może nawet więcej.

;)

Taniec stylizowany