Cartimandua

Cartimandua przypomina o
Wielkich przypływach zadumania
Cartimandua przypomina o
Wielkich odpływach refleksji
Cartimandua postawi sobie
Pomnik pod oknem
I zasieje pszenicę
Cartimandua
Koleżanka Anny Bretońskiej
Znajoma ze słyszenia
Obiekt czczenia i zelżenia
Kobieta.

Spacer po ogrodach. Spacer w ogrodach

Myślałam bardzo długo w takim smutku, w takiej smudze cienia, w półmroku, który ledwie łzę na rzęsach zasłania... Myślałam, by zrozumieć siebie i móc zwrócić się do swoich własnych ogrodów słowami, na jakie zasługuje samotny wiatr. W tej przestrzeni nie ma nikogo poza mną i Tobą. Rozliczenia z niewypowiedzianych słów, potknięcia, studnie, przepaści. Rzadko zdarza mi się nie mieć nic do powiedzenia. Często nie chce mi się mówić do innych. To kaleczna deformacja psychiczna. Zazwyczaj jednak, umiem budować zdania i składać litery, wyrażać siebie, odnosić się do czegoś, przedstawiać swój punkt widzenia... A teraz nie umiem, nie potrafię nic powiedzieć; mądrego, głupiego, żadnego. Pogubiłam się i zaplątałam, trochę jakbym sama na siebie zastawiła sieci. Przed nikim się do tego nigdy nie przyznałam, bo jestem w ogóle bardzo hermetycznym i pozatrzaskiwanym człowiekiem.Twoja obecność nasącza mój czas esencją i aromatem. Dziękuję, że żyjesz. Zatrzymujesz gdzieś, zmieniasz, choć jestem już stara i moje zmiany zachodzą w bólach i zgrzytach.

Wyświetl post

Cienie we mgle związane niewidoczną wstęgą, niewidoczne ślady na ścianie, zaciera się granica miedzy dywanem a podłogą, jakiś strach, jakiś ból, bardzo bolesne powątpiewanie, myśli nieogrzane prowadzą do wiersza zapisanego linearną prostotą dla niechcenia niepoznania nieodgadnienia. Boli mnie, więc wstaję, odchodzę, uciekam, siadam, włączam komputer, wyłączam myślenie, może jednak skuszę się i pomyślę albo skruszeję i oddam słońcu część siebie, jakiś szloch albo jedną ćwiartkę wyrazu, bo przecież jestem pod postacią chleba słowa, którym się przełamuję na serwerze, bo zabrakło już ludziom stołu. Nie zasiadamy za nim, nie zbieramy się przy nim, mamy mailową wieczerzę, chmury na zimnym ekranie, nie patrzymy na zachód słońca, spadające gwiazdy śledzimy w sieci, życie przemija datą na Onecie, nic się nie dzieje, nie pachnie, nie głaszcze, fizyczny kontakt z klawiaturą jak sponiewieranie ciała bez liścia, źdźbła, a mój krzyk i płacz nie wsiąka w rozłożony otwarty na kontakt laptop. Pozostaje zdziwienie kapiącego kranu, że moim wysiłkiem nie przenoszę gór i zastygam rozpaczą.

Nie zezwalaj

Tak, zdecydowanie tak. Kiedy jest coś we mnie, co chce się wykrzyczeć, a ja to chowam, wtedy klnę najwięcej i nie ma to żadnego punktu odniesienia do poruszanego tematu. Ja inaczej wtedy klnę niż zawsze. Dużo, bardzo dużo. Tak, że nie ma już merytorycznej dyskusji i co sprawia, że klnę jeszcze więcej. Zwracanie mi wtedy jakiejkolwiek uwagi nie ma najmniejszego sensu, bo po tym Rzym już tylko płonie, choć w każdym domostwie zarządzeniem Nerona był sprzęt do gaszenia pożaru. Czy to jest język ulicy, pewnej topografii ulic, uliczek, dziur w chodnikach, wylęknionych twarzy i głodnych oczu? Pewnie tak. Jestem przecież krawężnikiem. Na ulicy spędziłam więcej czasu niż w domu, gdzie nie byłam mile widzianym dzieckiem. Czy to jest język burdelu? Nie wiem.

Za szybą

Z trudem zbieram klawiaturę pod palcami i splatam myśli w warkocz. Na parapecie leży śnieg ze śladami śmiesznej wielkości stópek ptaka. Samochody głośne jak w zwykły dzień tygodnia. Niebo poważne i skupione na niepokazaniu humoru. Słońce jest dziś światłem, ale nie głaszcze ciepłem zastygłych ścian i codziennych ruchów człowieka. Ja jestem za szybą. Czasami w nią walę, czasami za nią krzyczę, czasami przez nią wołam. Przed moją szybą przystają czasami jacyś ludzie. Jedni pomachają, inni pokrzykują, jeszcze inni przyklejają twarze do szyby, by lepiej mnie ujrzeć, ale prędzej czy później człowiek czujący swój los przechodnia wprowadza dominantę ruchu i zostawia kobietę za szybą. Niewiele rozumie z jej zachowania, gestów, a i jego codzienność - codzienność przechodnia stawia mu wymagania jakże obligatoryjne. Każdy człowiek poważnie chory jest osobą zza szyby, a ludzie na jego drodze, bardziej i mniej przychylni, życzliwi, jacykolwiek to ludzie z drugiej jej strony. Człowiek jest zdolny do największych powstańczych gestów, ale nie jest zdolny zrezygnować z codzienności przechodnia, dlatego los człowieka za szybą jest ciężką dolą. Przechodzień uważa, że bycie za szybą to prestiż. Po pewnym czasie, pewnych latach; życie za szybą połączone ze stopniem komplikacji choroby i towarzyszącym jej strachem - największym potworem, bólem i cierpieniem wypacza tegoż człowieka i deformuje jego wyraz. Wyraz bez wyrazu.

Baw się ze mną

Otwórz mi drzwi
Wpuść mnie do środka
Wpuść mnie do siebie
Do bardziej widzieć Do bardziej wiedzieć
Otwórz mi drzwi
Bym ze świecznikiem stać w nich mogła
Oglądając czas przeszły niedomknięty klamrą zakończenia
Przynajmniej je uchyl
A smugą zapachu dotknę istoty
Przemoczonej Wytartej Głęboko ukrytej
Przed oknem okiem lustrem
Będziemy rzucać w siebie klockami
Starymi drewnianymi ciężkimi
Do pierwszego otarcia naskórka guza na czole zakrwawionego kolana.

Hosanna

Nie wódź mnie, Panie, na wygnanie z Edenu

Nie wskazuj mi palcem drzwi kościoła

Gdy obok chcę postać chwilę

I popatrzeć na kwiaty polne Twojej kwiaciarni

Chcę dotykać rozżarzonych kamieni

Akurat rano w niedzielę

W konfesjonale tli się zawsze szansa

Na owijanie człowieka

W szaty podłości i upokorzeń

Nie spowiadałam się wiem

Ale ja nie umiałam wytłumaczyć

Że właśnie przed Wielkanocą wchodziłam

W trójkolorowe sady i soczyste ogrody

Z moją wiarą kojącą jak miękkie kapcie po całym dniu łażenia

Na Pasterce nie byłam

Ale leżałam na sianie

I rozpamiętywałam Twoje życie ciężkie

Jak znoszone i niemyte włosy

Miałam zajść do Ciebie w tę niedzielę

Na trzynastą

Ale zostałam dłużej w galerii

Przed obrazem

Upamiętniającym Twoje Zmartwychwstanie

W skrzydłach unoszących się nad nim owadów

Migotały kościelne witraże

A w moich łzach spływających pod nim

Twój obraz i podobieństwo.

Paul Gauguin

O czym by myślał Gauguin
Gdyby żółty Chrystus
Umiał mówić
Gdyby Bretania
Nie osaczyła go jednolitą
Plamą barwną
Gdyby nie krzyczała
Jak celtyccy wojownicy
I nie wpięła mu w płaszcz
Zapinki z brązu
Czy nadal by wołał
Pytaniem
Czy zamilkł
Orzeczeniem.

Oral

Przechodzę przez ścianę

Siadam ci na twarzy

Poza moim zapachem

Nie ma świata

Udając sen poruszasz językiem

Po mojej nabrzmiałej uwadze kobiecości

Twoje policzki przytulone do moich

Rozchylonych warg oczekiwaniem

Drapiesz mnie brodą zbierając

Lepki deszcz drżenia

Mocą całą pragniesz

Bym nie żyła

Bym była zjawą

Bo sen jest realniejszy od rzeczywistości

Bym poruszała się rytmicznie

Na twoim śnie

Aż wykonasz w nim jedyny ruch

I wsuniesz we mnie rękę

Przytrzymam się ściany by

Mój orgazm nikogo nie zbudził

Wyjdę oknem Zostawię uchylone

Poranne jaśminy połkną mój zapach

Wyjątkowo dokładnie

Wklepiesz wodę po goleniu.

Przypadkowy

Trudno myśleć o stylizacji
Norwida bądź Norwidem
Przy obieraniu ziemniaków
Chociaż
Ponoć obieranie ziemniaków
Nie przeszkadza w myśleniu.