Italiam

Ty westchnij Za wspomnieniem płyń wspomnieniem
Boży sługo Upadł już mesjanizm
Twoja ofiara połyskuje jak Jeruzalem Nie wiadomo
Po co ale to ważne Apostole Kamilu czy dotyka cię wierszem
Wiersz popiołów zmęczonych wspomnień
Porozrzucanych polskim różańcem za miedzami
Brakuje twego głosu o eutanazji narowista czarna brodo
Zwichrzone proroctwa między oczy wirtualnych wszech światów
Z gorzkim smakiem samotnych kolczastych dróg Wciąż wypadające serce
Którego nie da rady nieść Płyń
Płyń Płacz że płakałeś
Ty ofiaro Chrystusowa zamknięta w fortepianie Szopena
Kaprysie i cyprysie lirycznych snów
Pustynio samotności parabolicznego tańca zmysłów
Lekkie stąpanie Marii Kalergis Żeby i w zaświatach aniołem nie było
Będziecie się gdzieś w niebie sami zamykali Na co tam naród i społeczeństwo
Unioniści zrobią nam ojczyznę Rozebraną
Za kulisami pomiędzy Italiam a Italiam W odrzuceniu i histerycznej niechęci
Emigracji Kleopatry i Cezara Pamiątkę pisałeś we Florencji 1844 roku
A teraz płyń z aniołem w płaczu za wspomnieniem.

Płońscy Żydzi

Gdy nad Płońskiem zebrał się
Wrzód cierpień z pobliskiego getta
Zabrali ich w jeden zaprzęg
I popędzili przez czerwony śnieg
Tłumy z gwiazdą na rękawach
Wytupywały że - gnaj, że - gnaj, że - gnaj
Zaparował się od ich głodnych żołądków świat
Ale nie zachwiał się nawet przez chwilę
Zapakowani w czeluść wagonów
Umierali według upodobań
Na stojąco, na siedząco i w zgięciu
Nie rozchorował się od tego świat nawet na chwilę
Polała się żydowska krew na rozsądek
Wroga i przyjaciela
Zalała strumieniem zwój Księgi Izajasza
Obmyła Tron Chwały z wizji Ezechiela
I wymieszała się z głosem Kantorów żydowskich w synagodze
Zasechł strup na płońskim rynku
Lecz z rosą nadal powraca tamta woń
Zwłaszcza na Koziej i na Warszawskiej
Unoście mnie na swoich snach
Co wieczór śpiewa żydowska matka Fajga
O Boże mój, czemu jej strach czuć w moich włosach
Na pianinie kurz gra żałobny marsz
A w kącie mysz odmawia Kadisz
Bez minjanu, bo jest taka pustka
Nauczył ją słów chorowity pająk z pajęczyny dat
Zebranych jeszcze za żydowskiego dnia
Babciu, usiądźmy wspólnie za stołem i napiszmy alef-bet
Twoją krwią i moją ręką...
Bądź dumny w minucie śmierci, Jakubie
Jak przez całe swe życie
I módl się w języku Żydów ocalałych
Jesteś, dziadku, narodem wybranym
Do śmierci za zbawienie innych
Do cierpień za przykład na istnienie szatana
Rozkwitniecie w aureoli światła
Z girland białych róż
Wzniesiecie się jak oręż procy i kamienia nad Goliatem
I żaden grom nie zagłuszy
Jęków z Birkenau
Żadna błyskawica nie przyćmi
Łuny z rozpalonych serc w kominach Auschwitz
Jestem taka dumna z was - babciu, dziadku
Tylko gdyby nie to, że jesteśmy narodem wybranym
To byśmy się znali
Estero, nie płacz
Nie ochronią twoje łzy
Ziemi popękanej od suchości serc
Nie wyżłobią miejsca
Na ludzkość w niemieckich mundurach
Teraz musisz iść do pociągu śmierci
Pokłonić się aniołom
I przeprosić za rozlane mleko i niezjedzoną chałę
...I wejść do nieba, gdzieś ponoć jest
Bo jesteś narodem wybranym
Nie możesz, Saro, bawić się teraz lalkami
Pójdziesz z panami Niemcami
Wdychać rewelację ostatnich lat - śmiercionośny gaz
Nie płacz, tylko kilka wdechów
Odsłoń czoło, niech widzą semickie
Oczy i nos - nie zasłaniaj historii, Saro 
Nie wymazuj przeszłości, Rywko
Nie można...
Powrócisz z nią tu
Będziesz płynąć w moich żyłach
I staniesz się solą w moich łzach
Uniesiesz się na sygnał szofaru w ostatnim spazmie wielkich gwiazd
Na płoński rynek wracacie do dziś w kroplach deszczu
Ubrani w potęgę Gwiazdy Dawida
I na sześciu ramionach połyskuje sześć luster
By każdy spojrzeć mógł
W mądrość utkaną przez Abrahama i przez czas
Ale ziemia nie drży wtedy
Bo Płońsk was wita cichym łkaniem dnia
Wędrówką Żyda Wiecznego Tułacza
Zadumaniem zmierzchu
Westchnieniem nocy tlącej się w źrenicach ISTNIENIA
Jak ogarki szabasowych świec.

Takich dwóch...

W jednym mieście przed wojną mieszkał bardzo bogaty Jakub i bardzo biedny Teodor. Teodor stawiał Jakubowi domy i w ten sposób zarabiał na żonę i czwórkę dzieci. Jakub miał sześcioro dzieci i każde z nich musiało mieć swój dom, choć były jeszcze bardzo małe. Uważał nieruchomości za świetną inwestycję. Wybuchła wojna. Dwóch synów Jakuba umarło jeszcze w getcie, trzy córki i żonę odprowadzał wzrokiem do komory gazowej w obozie koncentracyjnym, jego zamordowali trochę później. Z całej rodziny przeżył tylko jeden z synów. Kiedy wrócił do miasta, okazało się, że świetna inwestycja nie była świetna, a on dosłownie nie ma już nic.
Teodor powrócił z obozu pod próg domu, który zburzyła wojna. Długo szukał żony, która pochowała, w czasie ich wojennej rozłąki, dwóch synów. Przeżyły dwie córki - jedna z nich miała dziwną skórę po latach spędzonych w beczce z kiszoną kapustą. Tylko tak umiała ją ukryć i ochronić przed wywózką jej matka. 
Jedyny ocalały syn bardzo bogatego Jakuba postanowił opuścić miasto, w którym nie trzymało go już nic, ale przypadkiem zobaczył wychodzącą z bramy starszą córkę bardzo biednego Teodora - tę z dziwną skórą. On jej nie pamiętał sprzed wojny. Ona go tak. On był bardzo przystojny, a ona, mimo swej skóry, uważana była za najpiękniejszą kobietę w mieście. Oboje nie mieli nic, ale mieli siebie. Wyjechali z jedną walizką. Taka miłość szalona moich Rodziców.
A Teodor ze swoją Anią mieszkali do końca swoich dni w jednym małym pokoiku. W tym pokoiku często nie było niczego poza zupą mleczną, ale była zawsze miłość. Taka przeogromna, świetlista i bardzo  bardzo ciepła. Zawsze czułam się u moich Dziadków najbardziej kochaną wnuczką świata. Miałam wielkie szczęście dowiedzieć się, że bieda pod wpływem miłości staje się bogactwem. 

Babcia Ania

Zmarłe wiersze

Nigdy nienarodzone

W powolnym dworskim tańcu Fenomen nagłej śmierci

Zabite chwilą sardonicznego grymasu areny

Też w krajach rozwiniętych W prowincjonalnym miasteczku W łonie

Wiersze rozmawiają ze światem zmarłych

Mają przeciwstawne kciuki Tkankę łączną i podporową

Twórczość opozycyjna z istotą międzykomórkową

Poczęte w bitwach o ja jestem ja Wyobraźnię Wyzwolenie siebie

Poronione w zbrojnych starciach sił Z ręki podniesionej na wiersz

Samospełniającego się proroctwa

Mimowolnie rysowanego kredą na porach roku

Niemożliwe do weryfikacji Transkulturowe Multikulti Prochy ziemi

Pozy efekty duchy manewry natarcia

Stygmatyzujące cherlawy byt

Wędrówkę z wódką Tańszym winem Moją prywatną sprawą

Przesycone erotyzmem strefy przygraniczne wiersza

To pierwsze ofiary rytuałów ataków frontów

Głodne ptaki otwierają rany

Udziwniają sobą śmierć wierszy Szlifują produkt uboczny

Szyba wypada Z tawerny wypływa czas Jonasz nie zawraca

Pokłosie

Każda burta ze szczeliną liczy się z okiem Ankou.

Seans u psychologa klinicznego po próbie samobójczej

Dostałam bon rabatowy na moją duszę

Tak mi się wydawało

Dopóki nie odkryłam że to chwyt marketingowy

Zlot czarownic polujących na moje przyszłe bliżej nieba

Taką trąba powietrzna znalezienia się w nieodpowiednim czasie

Progresji

I mocnym pociągnięciem czerwonego paznokcia

Po rozgrzanej świecy Już nigdy nie przeczytam mojej historii do końca

Mojego do nieba wołania Mojego krzyku w bolesny blat ziemi

Jestem ostatnim poetą którego podejrzewać można o parodię

A na twarzach widzę pół przyklejonego uśmiechu

Kto by widział twarze w gęstej brunatnej ścianie

Zostaje mi tylko nie wrócić do serca narracji Po wojnie

Kalecy wyrywają mi papier z drukarki

Albo mój wiersz albo ktoś nie odzyska wzroku

Na ścianach pucharu spływa żałoba

Usta już nie wilgotnieją

Piersi rozrywa pokusa zbadania anioła

Pani nie ma z realizmem nic wspólnego

Do tego trzeba być psychologiem klinicznym

I mieć 35 lat stażu

Drzwi klatki są już od dawna otwarte

Zawsze były

Ma pani syndrom wyuczonej bezradności

Proszę się poczęstować cukierkiem

Jest dobry bo ma orzech laskowy w środku

Niech pani zostawi religię Kościół jest po to by za mordę wszystko trzymać

Prawo do szczęścia to jeszcze nie hedonizm

I pani je ma Proszę spokojnie sobie palić

Ja też zapalę i razem sobie będziemy palić

Jak panią znów ogarną te nastroje To proszę przyjść Sobie zapalimy

I proszę głośno obiecać że już się więcej pani nie potnie

Ale głośno tak żebym usłyszał Jak pani może pić kawę bez cukru

Co pani sądzi o ideologii lansowanej pod nazwą socjalistycznego realizmu

Mnie uczono rzetelnej psychologii i miałem praktyki twarde jak cycki osiemnastolatki

Lubi pani seks rano czy wieczorem jakie ma pani fantazje

Ja bym na pani miejscu z matką nie rozmawiał

W ogóle na pani miejscu to ja bym sobie już dawno w łeb strzelił co ja mówię

Seks woli pani w ubraniu czy całkiem rozebrana

Ja się rozebrany czuję jakiś odkryty Płaczę przed pacjentką Nigdy mi się to nie zdarza

Ja w seksie wolę być zdominowany wyobraźnia przedniego gatunku

Moja praca jest moją chorobą jest praca

Ale nie targnie się na siebie dziewczyna więcej Totalitaryzm męskiego wzwodu

Ogarnął te kolorowe szmatławce i dziewuchy nas mają za koguty

Kiedy pani zaczęła miesiączkować

Z czym kojarzy się pani menstruacja

Czasami trzeba wyrwać się z domu pójść na jakiś recital

Nie mówię o medialnym zgiełku może łyżeczkę cukru jednak

Nie

Literatura woli miłość i kochanków

Więc można to przenieść na życie gdy kocha się tak literaturę

Chociaż ostatnie słowo nie musi być ważne

Jakby na to nie patrzeć nie chciałbym być na pani miejscu

Jaki rozmiar stanika pani nosi

Mam swoją teorię na temat biustu i kondycji psychicznej

To działa

Duży się pani trafił orzech laskowy

Wracając do tych czarownic ja nigdy nie wiem kiedy pani pisze na jawie

Śni improwizuje ironizuje jakby podmiot wierszy nie umiał mówić zwyczajnie.

Oral

Przechodzę przez ścianę

Siadam ci na twarzy

Poza moim zapachem

Nie ma świata

Udając sen poruszasz językiem

Po mojej nabrzmiałej uwadze kobiecości

Twoje policzki przytulone do moich

Rozchylonych warg oczekiwaniem

Drapiesz mnie brodą zbierając

Lepki deszcz drżenia

Mocą całą pragniesz

Bym nie żyła

Bym była zjawą

Bo sen jest realniejszy od rzeczywistości

Bym poruszała się rytmicznie

Na twoim śnie

Aż wykonasz w nim jedyny ruch

I wsuniesz we mnie rękę

Przytrzymam się ściany by

Mój orgazm nikogo nie zbudził

Wyjdę oknem Zostawię uchylone

Poranne jaśminy połkną mój zapach

Wyjątkowo dokładnie

Wklepiesz wodę po goleniu.

Ewa

Skradliśmy owoc

W zmowie z Adamem

Winę ponoszę ja

Karę razem

Modliłam się o wymazanie z pamięci

Nie nastąpi

Przed końcem świata

Kiedy amnezja ogarnie ludzkość

Powiem że też nic nie pamiętam.

Główny i poboczne

Krzyż

Na ramionach Chrystusa

Drewniane bale

Toposu człowieka

Główny wątek życia

Jego ból cierpienie śmierć

Wpisane w los każdego z nas

Wybawienie

Które stało się

Piekłem każdego narodzonego.

Literacka nieśmiertelność

Literacka nieśmiertelność
Bestia wychodzi z morza
Siedem głów łapie się za guzik
Porozwieszane kominiarskie kostiumy W spektaklu cieni
Nad moim biurkiem to tylko Ewangelia
Przypomina o sobie
Ale prozaiczność skierowała się do kuchni
Więc poszłam za nią
Zachowując moralną niezawisłość
I pióro wypadło mi z ręki
Poczułam pustkę pustki wnętrzności świata
Zanurzonego w wodzie zielonkawej jak mój sweter przed pierwszym praniem
Nieokreślony gatunek liści
Nienazwana sadzawka Nad nią wiatr zamknął się w sobie i pracuje przy nim psycholog
Mój ciężki szkielet wspiera się na jednej myśli
Żeby doznać doznania
Widzę wciąż przy sobie jakieś dłonie
Nie biorę ich bo są twarde Idę przez rynek i rozmawiam z kimś o polityce
Bo już tylko ona została
Nie ma już prawdziwych rynków Bazary świata baraszkują jak wszyscy towarzysko
Ma smak w jakimś kubku na języku
Takie odkrycie
Albo profanacja Albo mutacja Zawsze może być mutacja
Choć nadal we mgle widać ludzi w kapturach
Stukam cicho środkowym palcem
W sen W mój własny prywatny
Lekko bo nie chcę go zbudzić
Tylko nad nim panować Odpowiada mi idź gdzie indziej
Gdzie się nie śni Gdzie nie ma podmokłych chat
To moja duchowa śmierć Wisi w powietrzu rozpięta na balkonie między mokrym praniem (bo spryskuję je codziennie żeby nie uszło mu na sucho)
Ufa że jej nie dostrzegę Nie dostrzegam
W praniu niczego czystego
Jak łza wypalająca dziury po papierosie
Wielkie okna Bez zasłon
W każdą pogodę ścielą się ciężkim fioletem Kościelnym kolorem
Szepczą powtarzaj do znudzenia aż się uda
Proszę być cicho upominam wrogość
Staję skulona pod wielkim drzewem
Które rozcina niebo na dwie połowy
Ja się łapię jednej i wiszę A sąsiedzi krzyczą że ja się wieszam
Ale zaraz potem delirium tremens
Deszczowej histerii zakrywa świat po kostki
Zostaje znów literacka nieśmiertelność W spektaklu cieni
Kogo obchodzi że mi jest przykro.

2016

Wszystkim Wędrowcom, którzy tu przybyli bądź przybędą, życzę w Nowym 2016 Roku tego, co nas powołuje do życia, utrzymuje przy życiu, jest jego celem i sensem. Podnosi z kolan, ogrzewa, leczy i karmi. Nie rośnie na drzewach i nie można jej zerwać, nie da się kupić za milion dolarów, nie przyniosą jej układy, największe sieci znajomości i najwyższe stanowiska. Jest mocą, siłą i światłem. 
Każdemu z Was i sobie samej życzę Miłości.