Też

Wiesz?

Bibuła. Trzepot pióra

Moja Dwunasta w rękach samej Pani Redaktor :-)

Moja 12 :-)

Ostatni rozdział

Jest grudzień. Ostatni miesiąc roku. Ostatni miesiąc życia. Ostatni rozdział. Z nieba padają czerwone płatki śniegu. Estera trzyma mamę za rękę, a drugą łapie czerwony śnieżek.

- Ona ma siostrę bliźniaczkę?

Szczupły oficer z miłą, łagodną aparycją pochyla się nad małą, by dać jej cukierka.

- Pan jest lekarzem?- pyta zaschniętym, schorowanym gardłem Fajga.

- Tak – odpowiada jeszcze cierpliwie Niemiec.

- Córka ma od kilku dni zakrwawione oczy. Nie wiem, co jej jest?

- Czy ma siostrę bliźniaczkę? Pyta oficer ponownie, jakby głos kobiety był tym w sobie i nie zaglądał do oświęcimskiego świata.

- Nie, nie ma – odpowiada Fajga spoglądając na niego wzrokiem nadziei, która powinna była dawno się powiesić.

Niemiec odchodzi z delikatnym uśmiechem wypytując inne matki.

- Czy syn ma brata bliźniaka? Jest bliźniak?

Jest grudzień. Ostatni miesiąc roku. Ostatni miesiąc umowy. Ostatni rozdział. Miriam siedzi przed laptopem z pustym ekranem od czterech dni. Próbuje zakończyć powieść, ale ta nie chce się spełnić. Brakuje synonimów słowa ból. Tego kopa, który poruszy miasta ludzi, zamknięte korytarze dla egoistów i stagnatów.

Jest grudzień. Estera nie ma siostry bliźniaczki. Fajga zrozumiała, ocknęła się z choroby, odwodnienia i brudu.

- Ona miała siostrę, ale zmarła na tyfus. Siostrę bliźniaczkę…

Niemiecki oficer [z wysoką rangą] przechodzi obok z podniesionymi kącikami ust, które ma jak znamię i robią mu tzw. wrażenie. Miły zły człowiek.

- Skrzypek gra! Skrzypek gra! -  Estera pokazuje matce jakiś punkt na niebie.

- Tam nic nie ma. Ta muzyka to nie jest skrzypek Ezechiel. To nie twój dziadek.

Dziecko wykrzywia buzię, która z trudem przeżuła cukierka.

- Skrzypek gra! Skrzypek gra! – zawodzi mała.

Kolejka kobiet przesuwa się i Fajga widzi drzwi do śmierci. „Dobrze, że chociaż cukierka zjadła” myśli bezsensownie matka. Instynkt umiera ostatni.

- Tak, skrzypek gra. Gra skrzypek małej Esterce.

Bierze córkę na ręce a ta wyciąga swoje ku niebu i radośnie oznajmia „Skrzypek gra”.

Jest grudzień. Ostatni miesiąc na oddanie powieści wydawcy. Miriam przegląda podręczniki w poszukiwaniu ilustracji do słowa ból, ale nic nie zapełnia i tak pustej białej kartki. Wstaje od biurka, by zapuścić antybiotyk do zakrwawionego oka. Ma nie nadwyrężać oczu, ale książka nie chce się dokończyć. Po bladych policzkach spływają krople albo łzy, bo w tym akurat czasie tom odnalazł Miriam i zamknął za sobą drzwi. Kobieta siada przy laptopie i zaczyna ostatni rozdział od słów… Skrzypek gra.

Jest grudzień. Miesiąc cudów. Estera wymarzyła sobie  siostrę bliźniaczkę. Wszechświat spełnił życzenie kilkadziesiąt lat później.

Skrzypek na dachu

Jadą do Auschwitz

Pociągiem pełnym sekretów

Co stanie się z tą cudowną energią

Bo oni wiedzą ale nie powiedzą

Na dachu inkarnuje się czarodziej od czterech strun

Wiąże siedem supełków na czerwonej nitce

Zaklinając rzeczywistość by świat przyjął talizman

Bo karma wróci

Ktoś rzucił klątwę zły urok złe oko

Niezgodne a przecież skuteczne

Dla bezpieczeństwa lepiej umierać w wyznaczonym miejscu

Długie palce mrozu układają

Zawszone włosy w symetryczne sople

Kości kruche jak wyschnięte gałęzie

Łamią się z trzaskiem Niektórzy nigdy już nie wstaną

W parze z głodnych ust rysują niebieski domek na ciepłej plaży wciąż dzikiej

Czarne suknie pań w chałatach panowie

Wagony pełne śmierdzącego strachu krwistej uryny bolesnych spotkań

Oczu w których widać śmierć Każdy jest lustrem każdego

Modlącego się by jutro nie nadeszło

Zdążyć napisać kartkę list słowo

Zostawić po sobie By na końcu było słowo

By mózg zechciał przypomnieć sobie rysy twojej twarzy

Wrażeniowy portret tych których nie ma

Po których nie płaczemy już bo łez nie ma

Czarne suknie pań w chałatach panowie

Skrzypek gra przechodząc wagonami

Z jadącymi na śmierć

Pozdrawiają Boga.

Iluzja czy kawa?