Dawno temu choćby w trawie

Erich Fromm
Wszedł do mojej wrażliwości
W czasie
Gdy wrażliwość była dla mnie drugorzędna
To nie poeta
Więc nie przemknął trochę trochejem
Ale zakołysał o sztuce miłości
A ja właśnie wtedy 
Zawierzyłam poezji.

Inna

Ja bym chciała stąd wyjść
A proszę bardzo tylko że pogoda brzydka
Nie szkodzi
Burza wiatr wyrywa drzewa
Ja nie z cukru i ważę trochę
No na pewno
To można
Tak proszę niech wszyscy się przesuną
Mówią że pogoda jakby ktoś się powiesił
Nie boję się umarlaków
Słusznie Panowie przepuśćmy panią Ale proszę uważać w tych rejonach grasuje gwałciciel
Czy ja wyglądam na zaniedbaną
Kradną
Jestem przed wypłatą
Agitują na następne wybory
Jestem bez ambicji
Zaraz będzie tort
Jestem na diecie
Szatyn w okularach jest panią zainteresowany
Mam takiego na jakimś zdjęciu
Nie kursują autobusy
Dwa kroki i jestem
Polują na czarownice
Zostaję.

Antycypacja

Tak to ty
Wprowadziłeś moją duszę
Do świata dźwięków
Których pilnie uczyłam się latami
A moje serce pozna każdy z nich
Na odległość najdalszych gwiazd
Stałeś się przyczyną
Mojego zaiskrzenia w świecie
Oceanów spraw i nieskończoności rzeczy
Ty więc się staniesz moim spełnieniem
Nim entelechia pchnie nasz statek
Muzyką ku ostatecznej formie.

Zostałam (3)

Zostałam poinformowana filmami o komplecie dwóch połówek
Zostałam poinformowana o komplecie dwóch połówek
Zostałam poinformowana o komplecie połówek
Zostałam poinformowana o komplecie
Zostałam poinformowana
Zostałam.

Karoten

Zostałam (2)

Zostałam uprzedzona na progu życia o istnieniu zła
Zostałam uprzedzona na progu o istnieniu zła
Zostałam uprzedzona na progu o istnieniu
Zostałam uprzedzona o istnieniu
Zostałam uprzedzona
Zostałam.

Zostałam (1)

Zostałam wyzwolona z mojego ciała dopiero w ciężarze ciemności
Zostałam wyzwolona z mojego ciała dopiero w ciemności
Zostałam wyzwolona z mojego ciała w ciemności
Zostałam wyzwolona z mojego ciała
Zostałam wyzwolona z ciała
Zostałam wyzwolona 
Zostałam.

Heterie

Ruchem dłoni ukształtowałeś moje włosy
A cząsteczki chemicznej materii
Podporządkowały się Połyskującej fali zachodu jasności
I potężnego rozładowania głodu Pierwszy impuls
A wszystko zaczęło się poruszać
Nawet heterie
Zamknięte w moim gabinecie Bo jeśli całość jest substancją
To ja tkwię na dnie każdej szklanki Z której życie
Pociąga codziennie sporego łyka.

Jakość

Postaw na jakość Na coś trzeba

Na muzykę Nic nie gra

Bo nie ma po co

Zacznie się dziać To zacznie grać

Co dziać

Cokolwiek Trudno przewidzieć scenariusz

Napisz sam przed życiem Zdążyć przed śmiercią

Gdzie Bo ja wiem Gdziekolwiek

Wtedy zacznie grać Bo będzie się dziać

W grobie

Jest tylko cisza Obstawiasz nie tego konia

Nie tę wolność Nie ten step Nie ten tabun

Zostaje jeszcze jakość ciszy

Jak odcienie bieli Niby idealnie

Bez dźwięków.

Twój obcy

Bardzo mi miło

Obcy się ze mną bawi na pustej ulicy

Jesteśmy tylko my Tylko obcy Sami obcy

I plażowa piłka w groszki

Gramy sobie Obcy nie jest inny

To swój obcy Obcy znajomy

Nie ma czerwonego oka ani zielonej dłoni
Jest tak samo obcy jak ja
Tak samo nie pasuje do tej ulicy

Do systemu przełączania świateł Do przejścia dla pieszych

Tak samo kręci go piłka Kult kolorowych groszków

Też jest w tym mieście słońcem i deszczem

Fajnie mieć swojego obcego Być nie samym obcym

Widzieć znajome przerażenie w witrynie sklepu

Przytulać do ściany wdzięczność za odbitą piłkę

Słyszeć swój śmiech dziki jak obcy

Rozcierać łzy na palcach obcego pochodzenia

W obcym świecie

Każdy obcy jest twoim obcym.

Liryka bardzo osobista

Jestem motylem bez skrzydeł

(odleciały na wózku inwalidzkim)

Ściekam mózgiem zmieszanym

Z korektorem

Orszak pająków pędzi

Mną po mrozie

Lokomotywą bez wyrzutów

Rozmawiam resztką godności

I nie rozmawiam resztką wstydu

Gościem goszczę

W rozbryzganej tafli lustra

W ramach

Sterczących w okolicach

Moich obojczyków

Obojętnych

Na deklinację ja w rozłamie.

Poetka

Nie wolno mi

Wypowiedzieć nadaremno ani jednego słowa

Jestem poetką

Nie wolno mi

Napisać testamentu mojego

Bo to już napisał kto inny

Chciałabym wierszem spostrzec

Jak podniosłam bilet z chodnika Albo z jezdni nie pamiętam

Staruszce której codzienność wyrwała go z ręki

Ale staruszki nie było

Nie wolno mi

Mieszać wojny z pokojem

Powinnam być etyczna

Chociaż zarazem

Chciałabym powiedzieć

Czytelnikom tego wiersza która godzina

Ale was nie widzę

Nie powinnam nie znać

Twórczości Rainera Marii Rilkego

Powinnam imiesłowy tworzyć lżejsze

A przymiotnikom dokładać trochę ciała

Nie wolno mi

Powiedzieć kocham cię

To byłoby banalne

A ja jestem poetką.

Samo życie

Wierzysz w krasnale

Taka półbaśń na krótkich nóżkach

Bez galaretki Z brodą

Wygnańcy ogrodów Dłużnicy protetyków

A tu egzystencjalna szarzyzna

Człowiek człowiekowi rencistą. 

Narodziny

Co było pierwsze; świadomość czy sytuacja?
Świadomość czy sytuacja, jeśli ja byłam za szybą?
Świadomość czy sytuacja, gdy ty byłeś za szybą?
Świadomość czy sytuacja za szybą? 

To nie Korneliusz Tacyt ani jego „Dzieje”. To nie Mug Ruith. To nieboskłon zamknięty w samotnej szafie

Galowie powstali raz jeszcze

Taka ciekawa wzmianka

Z klasyczną czkawką I jakąś biografią świętego

Wróżbita amator snuje domysły

Los uderza światłem o prawdę

Węże toczą jajo mądrości

Widz ćwiczy kontemplację w przysiadzie

Żłobienie chichotu rekonstruuje Frustrację

Eufemizm wyrażenia mózgowe popapranie

Żelazne grota słów

Tkwią wciąż w gardle

I chwieją się trudnościami Przez małe t 

Gwałt nie całuje w usta

Czy  mogę więc swój wiersz przekazywać wierszem

Kapłanka śmierci Czy mnie lubi Czy pozwoli na sen

Może powróży z moich wnętrzności Albo z fusów tchibo

Na kolanach mam tatuaż klęcznika

Biorę ze stołu wazon I wazonem piszę

Koniuszkiem języka czuję twój głos

Chwyta mnie za rękę i zakazuje iść w stronę światła

Pęknięciem skórki brzoskwini spełnia się Ezoteryczny świat

Otulony filozoficzną mgłą Zaprzeczenie ortodoksji

Za oknem monolityczne drzewo cierpień

A we mnie jego gałęzie

Wciąż rosną Szybkie początkowe zwycięstwo flory nad fauną

To kasta strachu

Mur Hadriana wiąże mnie to z przemijaniem

To ze światem

Całkowita asymilacja snów

I archeologia określa tożsamość

Oko z głębi lasu

Proroka ale z zaćmą bo ze znakiem czasu

Majestatyczny dech natury

Mam satynę zamiast skóry a skórę zamiast kości

Przesuwam piasek po spiętrzonych myślach

Kiedyś kościołem ścieliłam w sercu

Naczelny znak nieziemskie chcę

Z pokolenia na pokolenie Przekazywana fascynacja krzykiem

Migracja koszmarów cieni Poroże inteligencji zbrodni

Wkłada srebrny nóż w wieczorną modlitwę

Armoryka wypada z książek Ustawionych po żydowsku na półce

Dorzucam ją do ognia myśli

Zawiesza się w uchylonych bramach samozachowania

Płacz tętni pospiesznie i klei się lękiem

Jeszcze chwila i mury drżenia ciała Złoży sejsmiczna eksplozja

Wieszcz rozchyla fatum nad obrzędem we mgle

Autostrada tonie wprost od dębowych liści

Keltoi.