Pudelek

Skarbnica wiedzy, stały punkt odniesienia, lekarstwo na złe samopoczucie, specyfik na nudę, generator pogaduszek i niezbędnik do kawy. Życie prywatne zupełnie obcych ludzi stało się ciekawsze i bardziej frapujące od własnego. Kilogramy piosenkarki, kochanki aktora, zakupy dziennikarza, przypadkowe zdjęcia i na ich mięsie ugotowany serial domysłów. Przeciekające życie przez palce za cenę wizjera, którym można zajrzeć w życie sąsiada, znajomego, bo Pudelek króluje też na ulicach i klatkach schodowych. Skrajne nieumiarkowanie w ciekawości, nieposkromiony głód rozciągniętego po horyzont żołądka od fast food informacji o kimś całkiem przypadkowym, kto przypadkowy już nie jest, bo padł na niego cień Pudelka. Biografie ludzi, których czytać nie trzeba i nie wypada, bo to nie są biografie, na których można dosiąść zielonego smoka, odkryć siebie, odsłonić kotarę nocy i pozbyć się raz na zawsze mroku. A jednak te biografie ścielą się rynkiem, księgarnią, zaglądają do salonów. Czytanie biografii jest łatwe, nie trzeba przy tym włączać całego oświetlenia mózgu, nie trzeba uruchamiać procesów myślowych, sięgać po encyklopedię, kroić interpretację, umieścić w kanonie lektur, odnieść się do mocarstwa nauk i syntezy zjawisk. A zawsze jest lepsze samopoczucie, że książki się czyta. Pasjonujące opowieści o życiu ludzi gotujących makaron, kopiących piłkę, grających na cymbałkach. Ich biografią odbieramy im niezwykłość, tajemnicę, magię bycia arcy w czymś. W cyberprzestrzeni i globalnej wiosce króluje Pudelek. Jest na początku nawet miły i całość zapowiada się tak niewinnie. Potem owa niewinność staje się orężem do walki, pożywką dla hejtu. Oczywiście to broń obosieczna; uderza też w te wystawione do kąsania jęzory. Od nienawiści i zawiści tworzy się gęsta mgła, przez którą nie widać, kto czai się zaledwie parę kroków dalej. A co poza tym? Poza tym jest XXI wiek i można dowiedzieć się z telewizyjnych magazynów jak zapakować prezent, przygotować czysty ręcznik dla gości i usmażyć placki. Można też oglądać programy o malowaniu ścian, inteligentnym odkurzaczu i makijażu oka. Ci, którzy nie dali sobie rady w pojedynkę szukają partnera w telewizji. Wątpliwe, czy go znajdą, a jeśli to na jak długo, ale twarz już sprzedana, kosz z dogryzkami i szczypawkami napełniony. Pudelek szczęśliwy i nakarmiony. Ekspres relacja po pytaniach typu "co słychać" i tych pozostałych, na które odpowiem: trochę dwutaktu :D.

... 2

Kto ty jesteś?
Tupet
Co tu robisz?
Kwestę
Co to jest?
Koszmarnie dobra oferta
Dla kogo?
Dla nich
Co masz na sobie?
Czarną suknię
Po co ci ona?
Potrzebna do wiersza
Napiszesz wiersz?
Pomyślę o tym
Gdzie?
Na cmentarzu
Wiersz będzie o grobach?
O bezpieczeństwie i higienie kwesty.

...

Wielka ogromna energia 
Wypełnia szklany znicz
Grafika cmentarna
Walczący knot do rana
Gdy światło jest głośniejsze od ciszy
Brak ciał a pustka jest głośniejsza od ciszy
Epitafium wiesza się na czarnym lesie
Kroki nieobecnych głośniejsze od ciszy
Jedno nic z tak wielu nic i nic staje się
Policzalne w konstelacji gwiazd płomieni
Rapsod rozlany w kamieniach
Look rok po roku
Piękna zaduma w atrakcyjnych cenach
Uzależnione od kieszeni zapałki zapalniczki
Zapal zapal zapal
Zmarli potrzebują odrobiny czułości
Wolność poprawność milenium
Festyn instytut cisza.

Mojemu Tacie

Idzie przez sen mój ojciec

Trzyma w rękach mój obłok snu

Jest poważny Ma garnitur którego nie znam

Przedstawiam go pustym drzwiom

Mówię że to mój ojciec

Prowadzę go światłem świec do sali

Na której nikt nie czeka

To mój ojciec głośno obwieszczam

Zaczyna się garbić

Jakby bał się że nie przygotował specjalnej mowy

Stale masz loki jak mała dziewczynka

Mówiąc odgarnia mi grzywkę z czoła

Nie czuję jego ręki

Czuję ciepło jego oczu na swoich powiekach

Nie to świetlówki

Weź mnie pod rękę mówi ojciec

Ale ja wolę biegać przy nim i podskakiwać

Z czterdziestoma latami na plecach

Idzie przez sen mój ojciec

Ma długi płaszcz do kostek

Bruzdy na twarzy

I szacunek na wskazującym palcu

Nie podskakuj kiedy do ciebie mówię

Ty do mnie nie mówisz Ciebie nie ma

Jestem Popatrz stoję obok twojego cienia

Znam go dobrze Jesteśmy po imieniu

Nie ma ciebie Nie ma...Nie ma gdy piorę wielki prochowiec

Życia Nie ma gdy rozdrapuję do krwi każdą chwilę ciszy

Nieznośnej

Idzie przez sen mój ojciec

Ma na ustach bladoróżową bezradność Podnosi rękę

Jakby chciał pomachać albo się przeżegnać

Daj mi rękę Pochodź ze mną trochę Wypluń gumę

Tańczę ze szmacianą kukłą w kółeczku

Nie ma cię nie ma nie ma

Biegnę pustą drogą Kałuże połykają moje łzy

To mój ojciec Tata

Ale kałuże milczą

Nie chodziłem akurat tą drogą

Tłumaczy stary stłoczony bezsilnością

Nie ma cię nie ma

Nadal masz piegi na nosie

Nie znasz już mojego nosa krzyczę mu prosto w nieżywą twarz

Nie ma ciebie Nie ma ciebie

Staję naprzeciw wielkiego dębu który ma ramiona rozłożone jak

Chrystus

To mój ojciec

Tak Wiem odpowiada stary dąb

Odwracam się z radością

Ale starego ojca już nie ma. 

Mojej Mamie

Tak mi wstyd że było mi wstyd

Nawet drzewa umierają stojąc mówiłaś

Po co płaczesz kobieto Związek ducha z materią

Poza ziemią z niedomkniętą raną mleczny brzuch Anatewki

Daidalos z poczuciem winy Maca kupowana gdy sklep pusty

Na co komu te szyby zaparowane Nie w tych domach

Nie budź mnie już więcej Mamo.