Naj, naj, naj :-)

Top Nine

Idą Święta :-)

Szanowni Państwo,

po opublikowaniu ostatniego posta otrzymałam od Państwa mnóstwo wiadomości, za które serdecznie dziękuję. Muszę mieć jednak czas na uważną lekturę Państwa listów, tym bardziej że informacje wypływające z nich są dla mnie, delikatnie nazywając, szokujące. Przyznam szczerze, że z pozycji mojego Olsztyna, nie miałam orientacji w pewnych tematach dotyczących Barczewa. Na pewno nie chcę i nie zamierzam wikłać się w sprawy, które mnie nie dotyczą i nie są związane bezpośrednio ze mną i z moim miastem. Dla wyciszenia emocji i ukierunkowania się na czas najważniejszy w roku - Czas Bożego Narodzenia, zamiast poprzedniego posta, który uaktywnił tak wielu, niech pozostanie ten z życzeniami świątecznymi.

Kochani,

 zdrowych, spokojnych, pełnych miłości, spędzonych w gronie najbliższych Świąt Bożego Narodzenia! Niech zwycięży Światło, które przegoni każdy mrok i smutek. Wszystkim samotnym życzę cudu pojawienia się drugiego człowieka. Pamiętajmy, że każdy człowiek, też ten zupełnie obcy i nieznajomy, jest naszym bratem. Jesteśmy jedną wielką rodziną czekającą na narodziny Boga!




 Ewa Klajman-Gomolińska

Słodka przyjemność

Prawdopodobny

Kiedy zasypia dzień
Odchodzą sprawy ostateczne
Jak zmęczeni podróżni
Na mocno opóźnionym peronie
Zagarniam czas by nie stygł
Przestaje oddychać wilgoć w wannie
Mój los spływa w lustrze gubię pamięć
Porzucam wspomnienia zjadam fotografie wrażeniowe
Jestem królową letniej kąpieli w przeciętnej łazience
Przyciągam siłą woli odległe piramidy jak kiedyś
Twoją miłość zjadły robale
Noc nastaje trwa i porywa niegrzeczne dzieci
Wróżki zębuszki upiory z szafy to moi niewolnicy
Ściągam magią kilograma białej szałwii w dół
I jej prawem stwierdzam że cię nie ma nas nie ma was
Pradawne siły ryczą wzburzonym morzem
Pod biurkiem z płyty mdf
Mam aplikację z frytkami
Czuję się najedzona
A głodny tłum bez aplikacji krzywi własne odbicie
W siódmym kręgu piekła Dante chodzi z kluczami
Do drzwi gerdowskich prawdopodobieństwo włamu 
Maleje grozi że jest piekło dla tych którzy nie radzą
Sobie bez mamy i taty jakoś 
On cię tylko tak straszy mówi moja matka
Martwa nie wzbudza większego zaufania
W czerwonej atłasowej sukni
Nie widziałam jej nigdy 
Onieśmiela mnie matka
Bo pamiętam ją lepiącą pierogi
Gdy żyła zakładała fartuch
Teraz egipscy niewolnicy niosą ją na fotelu
Który poszedł na śmieci jako pierwszy mebel
I stał się w drugim życiu tronem
Moja matka jest faraonem
Mój ojciec jest świadkiem
Ja też widziałam ich na brzegu pili grzane wino
Napisz o nas wiersz Dantego pomiń zakręć kran
Jesteś więc powróć.

Liryka wyznania

Moja liryka wyznania potrzebuje odbiorcy
Odbiorca nie potrzebuje moich wyznań
Moje emocje podpowiadają co mam powiedzieć
Technika sposobu ich wyrażenia leży daleko
By dotrzeć do wszystkich potrzebnych narzędzi
Muszę rozrzucić siebie jak ziarna na ziemię
Zbolałą z rozerwaną tkanką naiwności
Pewnie szybciej narysowałabym siebie gdyby
Nie epoka śmierci radosnych kolorów
I barista rozdający numerki jak karty w igrzyskach życia
To jest ta twarda rzeczywistość w której patriotyzm
Nawet lokalny odbiera się podejrzliwym wzrokiem
Lepiej zagłuszyć przygłuszyć wszystkie swoje głosy
Stać się sztucznym Koturnowym wirtualnym 
Wydaniem siebie po godzinach.

Idzie nowe :-)

Pamięci Sary

Bo liście spadają

Kochaj mnie tak, żebyś chciała przyjść do mnie na placki ziemniaczane, gdy będę stara. Kocham Cię tak, ale Ciebie nie ma, Mamo.

Grobbing

Każdego roku fala grobbingu się rozszerza i ewoluuje. Grobbing nabiera nowego znaczenia i wymiaru. W tym roku, na przykład, zaobserwowałam wzmożony nacisk na grobbingowe fotki. Roześmiane twarze w światłach zniczy albo skupione, zamyślone przy krzyżach. Krzyże grobowców przytulane, buzi dla krzyża, krzyż objęty, twarzą do krzyża... Komentarze pod zdjęciami, których nie rozumiem, np. "zerknij na mój grób", "nie żałowałaś na znicze, ech". Znicze na parafinkę albo baterię, migające i grające. Mikołaj, z brodą w czerwonych portkach, z knotem w środku czeka na twoją zapałkę. Grobbing to także wrzucanie do sieci tablic upamiętniających bliskich zmarłych oraz zastawę pieczary.
 "Pobliż, pobliż bardziej, nie widzę daty zgonu".
 "Widzę, że chryzantemy bordowe u ciebie. U mnie nie są bordowe, jak widzisz. U Mietka też nie bordowe. A u ciebie bordowe"... 
"Zjeżdżaj z mojego profilu. Za takie teksty wypad ze znajomych". Grobbing to nie są żarty. Ma swoje prawa, rządzi się własnymi. Na grobbingu obowiązuje pewna etykieta oparta na dużym słoiku wazeliny. Kiedy znajomy daje fotkę z grobem pokrytym żółtym zniczem i żółtym kwieciem mówi się "ale ty to Bronek twardo przeżywasz. Zapraszam do siebie na profil. Ja też przeżywam. Pozdrawiam. Ala". Dziwny świat, dziwni ludzie. Czy od tego ktoś lub coś jest lepsze? A co na to zmarli? Cieplej trochę od grobowca wystawionego obcym friendom na przemykającym pasku aktywności? Kiedy byłam dzieckiem i umarł mój tata, chodziłam przez rok na jego grób z jedną świeczką. Po roku zrozumiałam, że ojca tam nie ma i nie wróci. Przez ten rok jednak nauczyłam się, że najważniejsze, by było czysto na cmentarzu i by paliły się znicze. Można też postawić kwiaty. Chociaż w grobach są jedynie szczątki ciał to jednak wytwarza się bardzo intymna relacja pomiędzy kamieniem - strażnikiem ludzkich zwłok a żałobnikiem. Potem rodzina przekazuje tak silną energię do miejsca pochówku swoich bliskich, że odpowiedzialny kamień, stanowiący wrota do grobu, zdaje się przechowywać łzy i zbierać dla rodziny odpowiedzi, które prawdopodobnie spływają na niego z deszczem. To niewątpliwe miejsce święte, miejsce naszej pamięci, w której chroniona jest nieśmiertelność duszy oraz przypominanie, że każde życie kiedyś się zamyka. Przeglądając więc posty mojego znajomego obejmującego ramieniem krzyż, z głową położoną na jednym z ramion, stwierdziłam, że ze mną jest coś nie halo. Nie mam stu lat, a czuję się jakbym miała dwieście, rozglądając się po świecie według grobbingu.

XI Olsztyńskie Biennale

Cmentarny

Wielka ogromna energia 
Wypełnia szklany znicz
Grafika cmentarna
Walczący knot do rana
Gdy światło jest głośniejsze od ciszy
Brak ciał a pustka jest głośniejsza od ciszy
Epitafium wiesza się na czarnym lesie
Kroki nieobecnych głośniejsze od ciszy
Jedno nic z tak wielu nic i nic staje się
Policzalne w konstelacji gwiazd płomieni
Rapsod rozlany w kamieniach
Look rok po roku
Piękna zaduma w atrakcyjnych cenach
Uzależnione od kieszeni zapałki zapalniczki
Zapal zapal zapal
Zmarli potrzebują odrobiny czułości
Wolność poprawność milenium
Festyn instytut cisza.

Archaniołowie

Święty Michaelu Archaniele

Święty Mieczu Potęgi Wielki Wojowniku

Ja żołnierz 14031966 Armii Boga

Proszę byś podniósł mnie z kolan

Miałam kiedyś taki rok w którym umarli dwaj moi bracia i odszedł mąż

Nie było wojny W ciągu paru miesięcy straciłam trzech mężczyzn mojego życia

Pora zejść na wiersz Nie miejsce na tkliwość ckliwość czułostkowość łezki buzi

Twarda liryczna rzeczywistość

Przez pół roku spałam Nocą stającą w poprzek której ani przechodzić

Przeskoczyć Trzeba chwycić się nieba by ją przespać

Nie przepaść w niej  Nie dostać zawału serca jest tak trudno albo wylewu

Święty Rafaelu Archaniele

Bóg uzdrawia Ześlij swoje szmaragdowe światło Wiadomość na komórkę

Nie ma rodziców braci Życie usiadło na taborecie Utraciłam korzenie

Kręgosłup od siedzenia na taborecie bardzo boli A ja jestem tylko Ewą

Mam w dłoni pióro Grzebię nim bliskich Walczę z cieniem

Lucyfer mnie na światłach goni Straszy że ugryzie gdzie mnie boli

Trzymaj się wersu Opanuj emocjonalność Naciągnij metaforę Ubierz epitet

Wypasiony bez ulegania sezonowości Inspirowany modą z sentymentem

Do starej motoryzacji Mam skłonność do przykrótkiej prozy Przydługich wierszy

Tak jestem skonstruowana psychicznie Minimalistka z wyobraźnią

Rozpiętą na plenerowych sztalugach Szukam wciąż ciebie

Święty Gabrielu Archaniele

Czy było Ci kiedyś żal człowieka

Bliscy to sprawa świadomości Obecność jest darem

Ocal mnie miłością Gdy tylko pióro w ręku mam

Jeśli możesz jeszcze wstać to wstań mówisz głosem mego ojca

Pochylasz siwizną mojej matki

We mgle po zapachu nut anielskich rozpoznaję ślady

Echem sylabotonicznym z zagubioną średniówką

Jeśli możesz jeszcze wstać to wstań ponawiasz

 Bóg jest Miłością.

(* * *)

Moja matka miała oczy rozcinające
Bure i szare dźwięki na miejsce i czas
Których nie chwytał słuch absolutny
Moja matka miała ręce które umiały się modlić
Gdy z zaćmą cerowała mój płaszcz i gotowała kartoflankę
Moja matka miała serce które straciło serce 
Podczas okupacji z dziecięcego strachu
Moja matka oszukuje mnie odkąd umarła
Że przechodzi z tłumem starych kobiet na światłach
Moja matka cieszyła się z zapasu mąki w szafie
I z mojego kolczyka w nosie
Moja matka nie umiała ze mną rozmawiać więc
Piła ze mną kawę
Tak naprawdę zawróciła stamtąd tylko raz 
Po mojego brata bo charczał i dusił się
A lekarze mówili o śmierci mózgu
Opowieści mojej matki są przydługie ale 
Brat je jeszcze rozciągał potem grali wspólnie z matką
Porozumiewali się nutami których ja nie chciałam odkryć
Moja matka gdyby żyła czekałaby na mnie dzisiaj w oknie
Zaglądałam do okien zapłakanych dziś deszczem
Z tą nieumiejętnością radzenia sobie w beznadziejnych sytuacjach
Z tym brakiem akceptacji bez pogodzenia z pogodą też.

* * *

Idzie przez sen mój ojciec

Trzyma w rękach mój obłok snu

Jest poważny Ma garnitur którego nie znam

Przedstawiam go pustym drzwiom

Mówię że to mój ojciec

Prowadzę go światłem świec do sali

Na której nikt nie czeka

To mój ojciec głośno obwieszczam

Zaczyna się garbić

Jakby bał się że nie przygotował specjalnej mowy

Stale masz loki jak mała dziewczynka

Mówiąc odgarnia mi grzywkę z czoła

Nie czuję jego ręki

Czuję ciepło jego oczu na swoich powiekach

Nie to świetlówki

Weź mnie pod rękę mówi ojciec

Ale ja wolę biegać przy nim i podskakiwać

Z czterdziestoma latami na plecach

Idzie przez sen mój ojciec

Ma długi płaszcz do kostek

Bruzdy na twarzy

I szacunek na wskazującym palcu

Nie podskakuj kiedy do ciebie mówię

Ty do mnie nie mówisz Ciebie nie ma

Jestem Popatrz stoję obok twojego cienia

Znam go dobrze Jesteśmy po imieniu

Nie ma ciebie Nie ma... Nie ma gdy piorę wielki prochowiec

Życia Nie ma gdy rozdrapuję do krwi każdą chwilę ciszy

Nieznośnej

Idzie przez sen mój ojciec

Ma na ustach bladoróżową bezradność Podnosi rękę

Jakby chciał pomachać albo się przeżegnać

Daj mi rękę Pochodź ze mną trochę Wypluń gumę

Tańczę ze szmacianą kukłą w kółeczku

Nie ma cię nie ma nie ma

Biegnę pustą drogą Kałuże połykają moje łzy

To mój ojciec Tata

Ale kałuże milczą

Nie chodziłem akurat tą drogą

Tłumaczy stary stłoczony bezsilnością

Nie ma cię nie ma

Nadal masz piegi na nosie

Nie znasz już mojego nosa krzyczę mu prosto w nieżywą twarz

Nie ma ciebie Nie ma ciebie

Staję naprzeciw wielkiego dębu który ma ramiona rozłożone jak

Chrystus

To mój ojciec

Tak Wiem odpowiada stary dąb

Odwracam się z radością

Ale starego ojca już nie ma. 

Żadnych ram i bez ramek

Milczenie z Bogiem

Żyjemy w szafie

Pokolenie bez wojny po wojnie

Codziennie zbliżam się do ciebie

Jak do wielkiej tajemnicy

I za każdym razem odkrywam

Naszą wspólną doskonałość

W twoim ogrodzie kultywujesz strach

Ja w swoim sieję rozpacz

Chrystus ujmuje zawsze moją twarz gdy długo klęczę

Idź Pohuśtaj się z dziećmi Nie klęcz tyle

Zobacz jak pszczółki robią miód i jak wcześnie umierają motyle

Dowiesz się co to jest budzik i że jego będziesz słuchać pierwszego

Kolejne klęczenie już niebawem

Więc wyjdź ku słońcu Wyjdź z szafy Wyjdź ku mnie

I patrz na mnie poza kościołem

Poza świadomością Między wierszami

Postaw bagaże Przypilnuję ci by słońce nie zaszło

Będę stać ze słońcem w dłoni W otwartej bramie życia

I dzięki światłu nie będziesz chwalić ciemności

Czasami nie będę się do ciebie odzywał

Pomilczymy razem

Zobaczymy jak gasną jeziora Jak starasz się upchnąć w torbie swoje serce

Jak przytrzaskujesz czas drzwiami wejściowymi

Jak głodna jest twoja tęsknota

Posłuchamy wycia komórek i tkanek

Twego zderzenia z tobą jak dwóch planet

Salvador Dali stoi mocno w sztuce choć jego żyrafa wciąż płonie

Więc módl się nie tylko do nieba

Daj szansę ziemi i módl się też twarzą do ziemi

Aż mech się nawróci

Naprostują ścieżki Wygładzą aleje

Topografii nie dotkniętej przez poetów i kochanków

Tam jest tyle tlenu że można się udławić

Wcale nie trzeba nabierać go więcej

Bo ja tu cały czas jestem Siedzę przy tobie i milczę

Więc i ty milcz razem z Bogiem.

Znaki i rzeczy

Andrzej Fydrych z łódzkiej Akademii Sztuk Pięknych w olsztyńskiej Galerii BWA. Jeden z dziewięciu artystów prezentujących swoje prace pod wspólnym tytułem "Kiedy rzecz staje się znakiem, kiedy znak staje się rzeczą...".

Nowy projekt już w przygotowaniu...

Oprowadzanie kuratorskie 08.10.2019r.

Bliskość

Moja biała kartka

Należy tylko do mnie

To co nie zostało zrobione

Tak jak strach bezsilność i niemoc

Moja własność

Jest studnią z której mogę napić się życia

Biała kartka Pusty ekran Źródło

Odchodzę po krawędzi przesuwam błąd

Najdalej od siebie Wraca

Tylko w jednej kropli Osuszam walką

O każdą następną stronę

W zapachach świerku ciepłej kąpieli

I ona to widzi

I nie staje się jaśniej

Wzrok tracony powoli jak wczesne wschody Słońca

Każdy kto skłamał choć raz

Zostanie okłamany

Kłamstwo przełamane raz

Jego okruchy pod stołem

Na stole kolaż dwa pejzaże i zakazany ogród.

Parasol

Nie oddawaj bagażu
Nie wiesz co cię czeka
Eskapizm
Mówi nie pytane moje echo
Mój ojciec reperuje parasol
Bóg umarł w Oświęcimiu w objęciach mojej matki
Bóg żyje
Twoja matka też Ty tego nie widzisz
Widziałem za dużo
Nie można widzieć za dużo Tyle co pomieści oko
Krytyk pozbawiony wyobraźni Było już głęboko po dwunastej w nocy
Kiedy ojciec oznajmił mi
Nie mów mi takich rzeczy
Nie będę umiała potem bez ciebie żyć
Co to znaczy potem
No potem
Potem jest teraz
Teraz ty nie żyjesz a ja nie umiem żyć
Ten parasol jest czerwony
Na co umarłemu mężczyźnie czerwony parasol?

Bądź mym tancerzem

Nim podejdzie od tyłu

I strzeli nam celnie w ostatni oddech

Ta podła Podstępna i nieuchwytna od wieków

Samotność ludzka

Bądź mym tancerzem

Jakbyśmy nie widzieli naszych włosów

Białych jak kartka tego wiersza

Zgarnij mnie z jego linijek

I otul każdą literę

Krzyku mego gardła w pusty ekran twego milczenia Podnieś się

Podnieś się jeszcze raz

Bądź mym tancerzem

Jakby ciała nasze nie miały zmienić się w proch

Jakby ziemia nie miała zderzyć się z piękną gwiazdą

I rozlać rdzawą plamą w miednicy z szarym praniem

Przytulmy się do jej brzucha

Matka naszych pierwszych drzew w sadzie i bankomatów na ulicach

Matka bezludnych wysp Wielkich światowych i ponadczasowych samotności

Wyśpiewuje wciąż ziemski rytm

Bądź mym tancerzem

Okruchami nut

Resztkami resztek

Urwaną gamą z utkanej poezji wszechświata

Nasze kości zaczną się łamać a płuca przestaną oddychać

Tak się stanie mimo moich zaklęć i twojej wiary

Bądź mym tancerzem

A w wolnych chwilach nakarmimy zdziwione ptaki.

Niewidomy patrzy w lustro

Wygłodniałe łoże domaga się ilustracji do bajki
Już nie skrzypi ale chrapie
Cały dzień na nogach Stare łóżko
Zaczynam ulegać ulicy Szklance Szybie
Co się ze mną dzieje że odchodzę od lustra
Niewidomy wyraża myśl jak chciałby wyglądać
Kończę rysunek Językiem wyrażam siebie
Na płaskim stole Rano zetrę jak zawsze
Siebie mokrą gąbką Pociągnę tuszem lekko zwilżonym palcem
Dotknę jednowymiarowej nicości Płaskiego nie ma mnie
Nie wyjdę na schody
Ciągnie tam bagnem bez pasji i przekonania
Twoje wiersze układają się w loki Zauważa z grzeczności niewidomy
Bóg mnie kocha odpowiadam
I kieruję papierowy statek do brzegu wanny.

Inna

Ja bym chciała stąd wyjść
A proszę bardzo tylko że pogoda brzydka
Nie szkodzi
Burza wiatr wyrywa drzewa
Ja nie z cukru i ważę trochę
No na pewno
To można
Tak proszę niech wszyscy się przesuną
Mówią że pogoda jakby ktoś się powiesił
Nie boję się umarlaków
Słusznie Panowie przepuśćmy panią Ale proszę uważać w tych rejonach grasuje gwałciciel
Czy ja wyglądam na zaniedbaną
Kradną
Jestem przed wypłatą
Agitują na następne wybory
Jestem bez ambicji
Zaraz będzie tort
Jestem na diecie
Szatyn w okularach jest panią zainteresowany
Mam takiego na jakimś zdjęciu
Nie kursują autobusy
Dwa kroki i jestem
Polują na czarownice
Zostaję.

Ruah

Podniosła krzyk garścią słów

Rzuciła w twarz nieba Po nagim bladym

Ciele Spływała zagadka jej życia i umierania

Zostawiła kod genetyczny

Jedyną spuściznę siebie po sobie

Oddając przodkom przysługę

Jesteś bólem Cudem który boli

Spod przymkniętych powiek

Wydostawała się karma powrót zła

Wyrządzonego grzechu pierworodnego

Niedomytego chrztem Ręką mało świętą

Karą z Bożych Ogrodów Owoców zakazanych i przyzwolonych

Poznania których nigdy nie dostąpiła

Bolisz mnie światłem i ciemnością

Zwątpieniem i ufnością Rozwidleniem i wyboistą prostą

Drogą mi tak drogą

Że brakowało czasu

Na doskonałość dźwięków żył pompujących

Ruah dla mnie świata anielskich piór

Dlaczego bolisz cierpieniem terminalnym szczęściem

Umykającym jasnym spełnieniem raną której

Nie dajesz się zamknąć miłością którą

Kochasz mnie jak chcesz ja Ciebie jak mogę

Mój genetyczny kod Materiał kości i mięsa

Wypełniającego tchnienia Przestrzeni moich

Skrętów i powstań Powłoka którą nie jestem

Nie byłam i nie będę

Trwałość ciągłość podstawa czegoś

Co stało się własną legendą punktem jedynym

Odniesieniem startem i lądowaniem i katastrofą

Marszem pokoleń jednego ja

Tylko drzewa pamiętają

Poznanie zaklęte w drzewo.

"PAPA CAN YOU HEAR ME?" - Wernisaż prac Agnieszki Markowicz

Kompozycja

Są takie dni, są takie miejsca, są takie zdjęcia... Jest taki świat...

• Setki zdjęć wykonanych podczas wernisażu "PAPA CAN YOU HEAR ME?"
• 13.09.2019r., Galeria Sztuki Synagoga, Barczewo
• i to jedno wśród nich...
• Autor Marek Sowa

Akt ciała

Ciało
Przełamane chwilą
Ciasną jak przymały rozmiar
I ostrą jak chili
Ciało
Rosnące Zatracone w wizji śmierci
Po narodzinach poprzez
Ciało
Umknęły w półmrok pół ciszy
Całe naręcza krzyków
Orszaki uniesień
Zostało
Ciało
Przeniesione przeznaczeniem
Wypędzone wiekiem
Wypełnione próżnią po miejsca po zębach
Po mózg Po myślach Po snach
Białe półtony
W marszu po życie
Nazwane duszą.

Wystawa Agnieszki Markowicz

Oniryzm

Bóg sam wymyślił taką opowieść
I nie trzeba sobie niczego zawdzięczać
Tylko spokojnie myśleć o odejściu
Z parapetu ostatniego aloesu
Albo paprotki
Albo azalii
Oniryczne zapiski
Są dowodem na odpływ
Na osamotnienie
I nic nierozumienie
I niemożność zrozumienia
W żaden sposób
Bo tam gdzie zaczyna dziać się sen
Zaczyna się dziać prawda
Ale my nie mamy nic do powiedzenia
Dobrze że nie jesteśmy w nim
Rasą wykształceniem ani poleceniem
Tylko widzem
Widzem lub biernym uczestnikiem
Własnego własnej własnych
Ostatni służący wiążą ci sznurowadła
Jesteś panem Ozyrysie
Wycieraczką twoją pokrowiec po istnieniu
Gołąb pokoju to twoja wątroba
Jakże martwi cię los Prometeusza
Ale za moment dopalasz ostatnią
Czarownicę z Salem albo z Salkowic
Przejmujesz się losem głodujących w Etiopii
Jesteś faraonem ograniczającym
Resztki dla ubogich
Strzelasz do Żydów w noc kryształową
A w porcelanową jesteś Żydem wiecznym tułaczem
Budzisz się zawsze.

Ubój

Nad szklanką z mrożoną kawą

Przejęci decydenci wiklinowych foteli

Zastanawiają się czy było warto

Obok stare pocztówki z dziećmi

Które kule łapały jak piłeczki tenisowe

I rozpadały się z nimi jak gwiazdy na niebie

Z którego nic nie można było odczytać

Poza tym co deszcz sam podpowie

Powiadają że żadnego dnia tylu mężczyzn i kobiet

Nie broniło jednego kawałka rozpadającego miasta

I że gruzy przysłaniały czas

I jedno tylko oko wyglądało z zsypu

Kanały dawały ukojenie schronienie pewną śmierć

A dzień był taki młody szalony niepokorny

Nieme kobiety stały w szeregu dławiąc się

Niewypowiedzianymi słowami jak gulą kości i glutenu

Niemi mężczyźni stali na warcie

Przejścia nocy i dnia Ktoś się utopił Inny powiesił

Któraś straciła syna któraś męża siebie dom

Nieme kobiety próbowały na komendę krzyczeć

Poruszyło się powietrze Trzepot wielkiego skrzydła

Gorący piach rzucony pod nogi nędzników.

Moje miejsce na ziemi

Andrzejowi i Markowi

Marek przyjdzie ostatni

Zawsze się spóźniał

Jak pan od przyrody na długich nogach

Z niedzianiem się w kieszeniach Anoreksją pod zarostem

Uśmiechnie się na nasz widok choć oznaczać to będzie że nie żyjemy

Tylko on się uśmiechał Spóźni się na koniec świata

Siedzimy na wąskiej ławce świat się skończył dla Marka pięć minut za wcześnie

Młodszy brat patrzy z przestrzelonym mózgiem na piec słoneczny

Mieliśmy kiedyś na Rudki pójść z winem ponarzekać na starych

Po śmierci świadczenia zdrowotne są na najwyższym poziomie pociesza

Jak zawsze Masz przestrzelony mózg a Marek chowa się w bramie

Na rynku słońce obłaskawia mury

Archanioł Michael pilnuje dumy waszej bladej

Pójdziemy na Rudki łapać żaby na wszystkie zaklęcia wiccy Ani

Ułożymy korale z czosnku od największego do najmniejszego

Bóg w godzinie stworzenia świata

Odetchnął z ulgą mówiąc o Mieście zbawionym bez sądu ostatecznego

Umęczonego biedą i historią Otoczonego gettem i wianuszkiem czarownic

Walczących ze strzygami

Gryzmolimy coś grabkami na piasku pod długim balkonem na którym

Nadal siadają młode sowy wśród żółtych śmierdziuchów Osypujemy życie z wiaderek

Czekamy aż przyjdzie Marek a powinien bo umarł pierwszy

Ty z przestrzelonym mózgiem wysuwasz język jakbyś stał się

Nagle mową i stale patrzysz pod słońce

Jak pod kopyta rozgniatające naszą młodość bezsilną

Jest was tylko troje i musicie trzymać się razem

Mówi babcia Ania i wyjmuje z kredensu nasze kubki

Twój we wzorki mój w truskawki Marka w kwiatki za chwilę waszych już nie ma

Kredens  z rzeźbionymi drzwiami znika w prostym śnie

Rynek opiera się o mandolinę na której grała Zosia Samosia

Na Rudkach trawa ma połamane kulasy to standard miasta

Stan umysłu ludzi przegranych

Ale przecież jest gdzieś takie miejsce

Gdzie niebo schyla się najniżej jak tylko potrafi

Łagodnie szumi muszla zastępując morze

W zaczarowanym kufrze wiccy Ani mamy swój własny kawałek marzeń

Siedzimy na wąskiej ławce śmierć mówi że nie miała wyboru

Kołysze ciężkim marszem wojska Pachnie solą morską

Zapach krwi miesza się z zapachem opalonego ciała turystów

Ktoś zapowiada nadejście Mesjasza

Marek przyjdzie ostatni.