Kwiaty

 

Kompatybilny

 

Ciepło

 

Z mazurskim wiatrem

Mówią wyrwij ile się da

Powietrza z kufra po babci

A potem biegnij ile sił

Z mazurskim wiatrem

Mówią żebym biegła

Mówią bierz ile wlezie

A włazi prawie nic

Prawie to jakby nie było

Nagości tylko sukienki same na wieszakach

Wyrwane przestrzenie których nie da się zagospodarować

Słowem

Bo utknęło w gardle

Gdy bieg przed siebie wypłoszył rozebrane myśli

Chciałabym z cukrem trzcinowym

Przygotować wieczorem specjalnie dla ciebie czas.

To się nie zmienia

 Sztuka. Prehistoryczny zabójca, na którym opiera się Ziemia. Alienacja doskonała. Walka z nią opiera się na braku oparcia. Ucieczka przed nią w coś; teraz jest to praca. Praca zdominowała wszelkie używki, a nawet seks. Praca jest zawsze i wszędzie. Praca stała się modlitwą. Praca stała się medytacją. Praca stała się formą spędzania wolnego czasu. Alienacja upchnięta w pracę. Internet i telefony zaaranżowały kontakt. Jest kontakt; częsty, bo mail, bo SMS. W rezultacie nie ma żadnego kontaktu, nigdy nie było takiego braku kontaktu jak teraz. Wiadomości szablonowe, odpowiedzi z automatu, nie zbliżają, ale oddalają. Rozbitkowie nie zauważają pożywienia na wyspie, bo nie znają i nie uczą się materii. Materia się mści i odbiera ducha. Duch za materię. Eskapizm w portal społecznościowy. Tam każdy jest pacjentem i terapeutą. Drzewa oddają energię w próżnię. Sztuka przetrwania. Prehistoryczny problem. Na pustej, wylęknionej i oblepionej mrokiem ulicy spaceruje samotny mężczyzna. Musi więc pojawić się kobieta. Będzie szła szybko, głośno stukając obcasami z oszronioną przyrodą ukrytą pod czerwonym Wallis. Jej komunikator jest ukryty. Rozładowana bateria stwarza pozory przebywania poza zasięgiem ulicy, którą pogryzł czas.

Genesis

Ja pochodzę z dopuszczalności błędu

W obliczeniach idei prostych i złożonych

I z filmu przyrodniczego

I z kolorowych wycinanek

Zachodzących o zmierzchu

Poznanie przedstawień

Poznanie spektakli i wyreżyserowanych zdarzeń

Przeczucie że nic się nie zmieni prócz

Zmysłu odczuwania dotyku i gniewu

Jezu jaki ciężki Twój krzyż

I jaki czerwony

Nie chcę teraz go nieść

A może ja nie chcę umrzeć w chwale

Gdy zegar świata powie

Już czas

Chcę być nie sama

I chcę być postrzegana

Przez wlot świeżego powietrza lufcikiem

A jeżeli lufcik jest iluzją

A pogarda milczeniem

To na miłość Twoją Panie

W co ja się u Ciebie zmienię.

Biała laska

 

Niewidomy stuka białą laską w leśne wrota

Zamknięte Na pewno tu kiedyś byłaś

Kiedyś byłam gdzieś Pomóż mi

Masz skrzydła

Nie mam skrzydeł Mam tylko ciebie

Jakiś znak Kolor na niebie w tym miejscu Zapach

Drogi Rozchodzą się w ciszy Któraś musi mieć muzykę

Latem Pamiętasz gra wszystko Tka nuty twej pieśni

Moja róża Mój kwiat Moje kolce Moje piękno Moje piętno

Nie ma śladów Nikt tu nie gościł Nikogo nikt nie widział

Piłka Co ona tu robi Kto ją zostawił

Kto po śladach których nie ma znajdzie ręce

Podrzucające kolorową piłkę Ty czy ja

Ostatnią z ostatnich zabaw Ostatnia piłka z ostatniego ogrodu

Koloryt tak intensywny że dobrze nie robi się ani miło

Rozpoznaj drogę po kolorach Co widzisz

Ciebie z białą laską Siebie nie poznaję wcale 

Są wszędzie takie same korytarze Sufity podwieszane kpiną

Mroczne chichoty Wzdęcia zamykających  się drzwi

To nie są leśne wrota Wracamy

Wracać gdy się jest w polu zasięgu

Mieć zasięg na słowa ludzi przedmioty Ogarniać rzeczywistość w konkretach

Konkretnie wyrażać konkret konkretniejszy od liczb

Frywolność zostawić frywolności

A wyobraźnię za polem Tam przyjmą ją miasta widma

Wirtualni przyjaciele Ból odcisków

Już wiem W tym miejscu miałam ostatnio mniejszy odcisk

Więc to nie są leśne wrota Bóg ścierał z nieba pejzaż kaszmirową szatą

I rzucił nią w las I ja biegłam tym lasem Za szatą Za moim niebem

Weź moją białą laskę

Ale to nie są leśne wrota?

Ukryte