Oni oboje we dwoje

Ona przeplata jego troski z zamyśleniem sufitu

Kiedy by tu odpaść

Tynkiem po zmarszczce

Obmywa łzami jego załamane

Dłonie w pogoni za czasem

On gładzi chropowatość jej

Poprzewracanych schodów do siebie w mróz

Ogrzewa przewrotność jej

Złośliwie niedomykającej się szafy

Kocham cię włożone w pamiętniki

Zakopane na działce

Wędrujące gdzieś po ulicy Bo spadło przypadkiem ze skrzydeł

Miłości ich wiecznej

Szukającej i biegającej wciąż za nimi Głośno wołającej gdy dzieli ich

Ocean wspólnie wylanych łez Egzorcyzmów na sny nie z sobą a z miłością

Do tamtej i tamtego Upadające anioły niemożliwego zbawienia.

Jak poznać granicę?

Powiedz coś wreszcie

I przerwała ich milczenie Zapalił papierosa

I oddalił bezruch A potem papieros rozświetlił

Ich ciemność W ledwie zajaśnionej tytoniowej lampie

Zobaczyli swoje wylęknione twarze

A już zdawało im się

Że ich nie ma

Jeśli im się zdawało to chyba coś znaczy  Krążą myśli

Rysuje się ludzkie życie

Zaprzeczenie śmierci

Czyli milczenia bezruchu i ciemności A potem on wstaje i odchodzi

Papierosy wkłada do kieszeni

Zamyka drzwi

Nikt się nie odzywa

Nie można zobaczyć w żadnym kącie jego twarzy

Nad wysiłkiem wzroku nie kołują mentolowe dymki

Czy to oznacza śmierć? 

Piękno ukrwione

Po burzy Nowe życie

Odarte ze skóry niebo Prawie krwiste

Okno śpi Firanki ledwie przebudzone

Moją nagłą nagością pożądania

W nocy piękno jest bardziej ukrwione

Świtem staje się nieostrożne

Pod ścianę dochodzi tylko niewinność

Oszałamia jak ulewa

A potem ktoś podnosi głos Mówi że Jezus rozmnożył ryby

Więc wierzę że twoje usta napoi moja wilgotna rozkosz

Jakieś gęste milczenie a może przyspieszona arytmia okrywa wiosenny szal z nutą

Vivaldiego?

I nagle zupełnie nie wiadomo jak zostajemy

Dodatkiem do dnia Wszechmogącego

Wartą honorową nocy i dni tygodni i miesięcy

Aniołem jak tym stróżem ty zawsze przy mnie stój

Pod gwiazdami żyjemy i rośniemy jak miasta

Na innych planetach ktoś zostaje Bogiem

Ja proszę tylko o szklankę wody

I gaśnie ostatnie światło na gałęzi

Razem ze snem

Ukrwione niebo zaczyna świtać

Słyszałeś jak powiedziałam kocham cię?

Bez niego jej nie ma

Kobieta i mężczyzna

W jednym krzyku dwa głosy Dwa serca w jeden rytm

On szuka jej zapachu Gdy przypływ znosi wilgotne skarby

Ona rozgląda się na przystanku Jakby razem mieli jechać w jej lęk

I gdy rozczesuje włosy zerka czy on nie stoi za nią

Ale w lustrze jest tylko kreska zimnych ust

W ramionach wielu kobiet szuka jej

Ona wsłuchuje się w męskie głosy

Ale żaden nie pasuje do jej koka i wymarzonej sukienki

Raz tylko dostrzegła jego oczy w witrynie księgarni

Grudniowy mróz bezlitośnie żartuje z ciepłych uczuć

Czasami o niej pomyśli Bo świat się jeszcze nie kończy

Wyciągnięte ramiona W pustą noc głodnych serc

Ona zdejmuje firany do prania

On nie myśli o praniu w tym tygodniu

Tygodnie przelatują po jej zmarszczkach

Lawinowo

Dzwonią do niego telefony Kiedy ona podnosi słuchawkę

Owoc połączenia nieba z ziemią Jego żebro i jej dusza

Oni razem i z osobna

Całość

Która z zawiści życia Zazdrości nocy o dzień

Nie może scalić się Z winy

Innego czasu Innego miasta Innego języka

Mijają się Liściem o Sen Prawdą o gniew

Może uda się im uprosić

O siebie dla siebie na zawsze

Ona wysiądzie z pociągu

Akurat tego i tam

A on będzie na nią czekał

Akurat tam i wtedy.  

Przypomnienie

Szanowni Państwo,

uprzejmie informuję, iż kontakt ze mną jest możliwy pod adresem ewa.klajman@gmail.com
Każdy Państwa mail zostanie przeze mnie odczytany i na każdy odpowiem, w miarę możliwości, jak najszybciej.
Dotychczasowy kontakt ze mną na GG jest już nieaktualny. Zlikwidowałam moje konto, więc wiadomości wysłane na dotychczasowy numer nie będą już do mnie docierać.
Mam nadzieję, że powyższa zmiana nie będzie dla Państwa uciążliwa. Wasze listy, opinie i komentarze są dla mnie niezwykle ważne. 

Pozdrawiam serdecznie,
Ewa Klajman-Gomolińska