Żadnych ram i bez ramek

Milczenie z Bogiem

Żyjemy w szafie

Pokolenie bez wojny po wojnie

Codziennie zbliżam się do ciebie

Jak do wielkiej tajemnicy

I za każdym razem odkrywam

Naszą wspólną doskonałość

W twoim ogrodzie kultywujesz strach

Ja w swoim sieję rozpacz

Chrystus ujmuje zawsze moją twarz gdy długo klęczę

Idź Pohuśtaj się z dziećmi Nie klęcz tyle

Zobacz jak pszczółki robią miód i jak wcześnie umierają motyle

Dowiesz się co to jest budzik i że jego będziesz słuchać pierwszego

Kolejne klęczenie już niebawem

Więc wyjdź ku słońcu Wyjdź z szafy Wyjdź ku mnie

I patrz na mnie poza kościołem

Poza świadomością Między wierszami

Postaw bagaże Przypilnuję ci by słońce nie zaszło

Będę stać ze słońcem w dłoni W otwartej bramie życia

I dzięki światłu nie będziesz chwalić ciemności

Czasami nie będę się do ciebie odzywał

Pomilczymy razem

Zobaczymy jak gasną jeziora Jak starasz się upchnąć w torbie swoje serce

Jak przytrzaskujesz czas drzwiami wejściowymi

Jak głodna jest twoja tęsknota

Posłuchamy wycia komórek i tkanek

Twego zderzenia z tobą jak dwóch planet

Salvador Dali stoi mocno w sztuce choć jego żyrafa wciąż płonie

Więc módl się nie tylko do nieba

Daj szansę ziemi i módl się też twarzą do ziemi

Aż mech się nawróci

Naprostują ścieżki Wygładzą aleje

Topografii nie dotkniętej przez poetów i kochanków

Tam jest tyle tlenu że można się udławić

Wcale nie trzeba nabierać go więcej

Bo ja tu cały czas jestem Siedzę przy tobie i milczę

Więc i ty milcz razem z Bogiem.

Znaki i rzeczy

Andrzej Fydrych z łódzkiej Akademii Sztuk Pięknych w olsztyńskiej Galerii BWA. Jeden z dziewięciu artystów prezentujących swoje prace pod wspólnym tytułem "Kiedy rzecz staje się znakiem, kiedy znak staje się rzeczą...".

Nowy projekt już w przygotowaniu...

Oprowadzanie kuratorskie 08.10.2019r.

Bliskość

Moja biała kartka

Należy tylko do mnie

To co nie zostało zrobione

Tak jak strach bezsilność i niemoc

Moja własność

Jest studnią z której mogę napić się życia

Biała kartka Pusty ekran Źródło

Odchodzę po krawędzi przesuwam błąd

Najdalej od siebie Wraca

Tylko w jednej kropli Osuszam walką

O każdą następną stronę

W zapachach świerku ciepłej kąpieli

I ona to widzi

I nie staje się jaśniej

Wzrok tracony powoli jak wczesne wschody Słońca

Każdy kto skłamał choć raz

Zostanie okłamany

Kłamstwo przełamane raz

Jego okruchy pod stołem

Na stole kolaż dwa pejzaże i zakazany ogród.

Parasol

Nie oddawaj bagażu
Nie wiesz co cię czeka
Eskapizm
Mówi nie pytane moje echo
Mój ojciec reperuje parasol
Bóg umarł w Oświęcimiu w objęciach mojej matki
Bóg żyje
Twoja matka też Ty tego nie widzisz
Widziałem za dużo
Nie można widzieć za dużo Tyle co pomieści oko
Krytyk pozbawiony wyobraźni Było już głęboko po dwunastej w nocy
Kiedy ojciec oznajmił mi
Nie mów mi takich rzeczy
Nie będę umiała potem bez ciebie żyć
Co to znaczy potem
No potem
Potem jest teraz
Teraz ty nie żyjesz a ja nie umiem żyć
Ten parasol jest czerwony
Na co umarłemu mężczyźnie czerwony parasol?

Bądź mym tancerzem

Nim podejdzie od tyłu

I strzeli nam celnie w ostatni oddech

Ta podła Podstępna i nieuchwytna od wieków

Samotność ludzka

Bądź mym tancerzem

Jakbyśmy nie widzieli naszych włosów

Białych jak kartka tego wiersza

Zgarnij mnie z jego linijek

I otul każdą literę

Krzyku mego gardła w pusty ekran twego milczenia Podnieś się

Podnieś się jeszcze raz

Bądź mym tancerzem

Jakby ciała nasze nie miały zmienić się w proch

Jakby ziemia nie miała zderzyć się z piękną gwiazdą

I rozlać rdzawą plamą w miednicy z szarym praniem

Przytulmy się do jej brzucha

Matka naszych pierwszych drzew w sadzie i bankomatów na ulicach

Matka bezludnych wysp Wielkich światowych i ponadczasowych samotności

Wyśpiewuje wciąż ziemski rytm

Bądź mym tancerzem

Okruchami nut

Resztkami resztek

Urwaną gamą z utkanej poezji wszechświata

Nasze kości zaczną się łamać a płuca przestaną oddychać

Tak się stanie mimo moich zaklęć i twojej wiary

Bądź mym tancerzem

A w wolnych chwilach nakarmimy zdziwione ptaki.

Niewidomy patrzy w lustro

Wygłodniałe łoże domaga się ilustracji do bajki
Już nie skrzypi ale chrapie
Cały dzień na nogach Stare łóżko
Zaczynam ulegać ulicy Szklance Szybie
Co się ze mną dzieje że odchodzę od lustra
Niewidomy wyraża myśl jak chciałby wyglądać
Kończę rysunek Językiem wyrażam siebie
Na płaskim stole Rano zetrę jak zawsze
Siebie mokrą gąbką Pociągnę tuszem lekko zwilżonym palcem
Dotknę jednowymiarowej nicości Płaskiego nie ma mnie
Nie wyjdę na schody
Ciągnie tam bagnem bez pasji i przekonania
Twoje wiersze układają się w loki Zauważa z grzeczności niewidomy
Bóg mnie kocha odpowiadam
I kieruję papierowy statek do brzegu wanny.

Inna

Ja bym chciała stąd wyjść
A proszę bardzo tylko że pogoda brzydka
Nie szkodzi
Burza wiatr wyrywa drzewa
Ja nie z cukru i ważę trochę
No na pewno
To można
Tak proszę niech wszyscy się przesuną
Mówią że pogoda jakby ktoś się powiesił
Nie boję się umarlaków
Słusznie Panowie przepuśćmy panią Ale proszę uważać w tych rejonach grasuje gwałciciel
Czy ja wyglądam na zaniedbaną
Kradną
Jestem przed wypłatą
Agitują na następne wybory
Jestem bez ambicji
Zaraz będzie tort
Jestem na diecie
Szatyn w okularach jest panią zainteresowany
Mam takiego na jakimś zdjęciu
Nie kursują autobusy
Dwa kroki i jestem
Polują na czarownice
Zostaję.